Εδώ και πολλά χρόνια, στους χομπιστες που ασχολούνται με το ενυδρείο, αλλά και στους πιο πολλούς εμπόρους, έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι ένα ενυδρείο, πέρα από τα άλλα ψάρια που περιέχει, χρειάζεται απαραίτητα και ένα ψάρι για να καθαρίζει τον βυθό καθώς και ένα για να καθαρίζει τα τζάμια. Για τον βυθό κατάλληλα ψάρια θεωρούνται τα γατόψαρα (και με αυτόν τον όρο εννοούν πάντα τα είδη Corydoras) και για τα τζάμια και γενικότερα τις άλγες ένας γλείφτης, και με αυτό εννοούσαν πάντα τον Gyrinocheilus aymonieri. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχει αλλάξει λίγο αυτή η λογική, αλλά όχι τελείως. Ακόμα θεωρείται ότι ένα γατόψαρο είναι αρκετό για ένα μικρό ενυδρείο και ένας γλείφτης θα λύσει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της άλγης. Φυσικά δεν ακούς πάντα ότι τα Corydoras spp. δεν πρέπει να μπαίνουν μόνα σε ένα ενυδρείο αφού πρόκειται για σμηνόψαρα, όπως και δεν ενημερώνουν ότι το Gyrinocheilus aymonieri, όταν μεγαλώσει λίγο γίνεται επιθετικό απέναντι στους άλλους κατοίκους του ενυδρείου, γιατί είναι είδος που προστατεύει την περιοχή του και γιατί θέλει την κατάλληλη κατασκευή με πέτρες για να νοιώθει καλά. Επιπλέον λίγοι ξέρουν ότι σε μέγεθος ξεπερνά τα 20 cm.

Για να το πιάσουμε το θέμα από την αρχή όμως.

Το Gyrinocheilus aymonieri κατάγεται από την Ασία και συγκεκριμένα από την περιοχή της Ταϊλάνδης. Ανήκει στην υποτάξη Cobitoidei και την οικογένεια Gyrinocheilidae.

Επειδή προσαρμόζεται σε νερά με διαφορετική σκληρότητα και σε pH από 6 έως 8, μπαίνει σε όλα τα είδη ενυδρείων, χωρίς να παίρνουμε συνήθως υπ' όψιν μας τις πραγματικές του ανάγκες. Προέρχεται από νερά με σχετικά δυνατή ροή και για αυτό το λόγο με μεγάλη περιεκτικότητα σε οξυγόνο. Σπάνια ένα ενυδρείο έχει την απαραίτητη ποσότητα οξυγόνου, και για αυτό το λόγο βλέπουμε συχνά αυτά να ψάρια να ανασαίνουν πολύ γρήγορα για να καλύψουν την ανάγκη τους σε οξυγόνο. Αυτό το διαπιστώνουμε από την ταχύτητα που ανοιγοκλείνουν τα βράγχια τους. Παράλληλα, αν το ενυδρείο είναι μικρό δημιουργείται έλλειψη χώρου, κάτι που αυξάνει την επιθετικότητα τους.

Χρειάζεται πλάκες από πέτρες για να μπορεί να καταφεύγει όταν θέλει να απομονωθεί και συχνά σκάβει κάτω από αυτές για να φτιάξει τον χώρο του. Πρέπει λοιπόν να φροντίζουμε οι πέτρες που θα βάλουμε να είναι έτσι στερεωμένες που να μην υπάρχει κίνδυνος να μετακινηθούν μετά το σκάψιμο και να δημιουργήσουν πρόβλημα στο ενυδρείο ή στα ψάρια.

Αποφεύγουμε να τον βάζουμε στο ίδιο ενυδρείο με μεγάλα ψάρια, όπως είναι οι δίσκοι, γιατί πολλές φορές βλέπουν την μεγάλη επιφάνεια του σώματος τους σαν θέση για να σταθούν, με συνέπεια να πιάνονται απάνω τους και να τους στρεσάρουν ή ακόμα και να αφαιρούν μερικές φορές μερικά λέπια τους με το σαν βεντούζα στόμα τους.

Η σκληρότητα του νερού δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο για το G. aymonieri και η θερμοκρασία είναι η συνηθισμένη για τα πιο πολλά τροπικά ψάρια, δηλαδή γύρω στους 24°C - 25°C. Σε ένα μεγάλο ενυδρείο μπορούμε να κρατήσουμε μια ομάδα αλλά όταν είναι μεγάλα άτομα είναι προτιμότερο να είναι μόνα γιατί πολύ συχνά γίνονται επιθετικά απέναντι σε άλλα άτομα του ίδιου είδους.

Η αναπαραγωγή είναι δύσκολη σε ενυδρείο και έχουν προκύψει μόνο μεμονωμένες τυχαίες περιπτώσεις και μόνο σε ομάδες ψαριών στο ίδιο ενυδρείο.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για είδος που δεν είναι το καταλληλότερο για ένα κοινωνικό ενυδρείο, αφού για την δουλειά που το θέλουμε υπάρχουν άλλα είδη πιο κατάλληλα και με λιγότερα προβλήματα. Ίσως να είναι πιο ενδιαφέρον να κρατήσει κάποιος αυτό το ψάρι σε ομάδα σε ένα ενυδρείο βιότοπο με πολλές πέτρες, αν και το χρώμα του δεν θεωρείται ότι είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό για να δικαιολογήσει μια τέτοια κίνηση. Είναι ψάρι που θα ενδιέφερε ίσως κάποιον που θέλει να το παρατηρήσει και να προσπαθήσει να καταφέρει αναπαραγωγή, κάτι που όπως είπαμε δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό.