ΠΕΡί  VENUSTUS !

Από κάποια στιγμή και μετά, κοίταζα τα 3 Nimbochromis venustus και τα καμάρωνα που μεγάλωναν, αφού τότε που  τα έβαλα σ' αυτό το ενυδρείο, δεν ήταν παραπάνω από 5 - 6 cm. Tο κυρίαρχο αρσενικό έπαιρνε τα χρώματα του. Αρχικά το κεφάλι πήρε το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα και το σώμα του άρχισε να χάνει τα «μπαλώματα» που είχε μικρό και έπαιρνε μια απόχρωση πρασινομπλέ. Το δεύτερο αρσενικό άλλαζε κατά περίπτωση εμφάνιση. Όταν τον απειλούσε ο Νο1 αρσενικός, γινόταν σαν θηλυκό και προσπαθούσε να κρυφτεί, ενώ όταν είχε περιθώριο να φλερτάρει με την μοναδική θηλυκιά, έπαιρνε τα χρώματα του Νο1, αν και όχι τόσο έντονα. Κάποιες φορές μεγαλώνοντας, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τον Νο1 επιχειρώντας να πάρει τον ρόλο του. Σε αυτές τις περιπτώσεις έπαιρνε πιο έντονα χρώματα, τέντωνε τα πτερύγια και γύριζε επιθετικά προς τον ανταγωνιστή του προσπαθώντας να πάρει το πάνω χέρι, αλλά δυστυχώς για αυτόν  αυτό δεν κρατούσε πολύ. Σύντομα, μετά τις πρώτες αψιμαχίες, βρισκόταν σε θέση άμυνας και έχοντας λίγο ταλαιπωρημένα τα πτερύγια του,  έψαχνε μέρος να κρυφτεί.

Τον Αύγουστο, όταν γυρίσαμε από τις διακοπές, η θηλυκιά είχε αυγά στο στόμα και μετά από 2-3 μέρες είδα κάποια μικρά κρυμμένα σε διάφορα σημεία του ενυδρείου, κάτω από τις πέτρες. Ήταν η πρώτη φορά που είχε επιτυχία το ζευγάρωμα της με το Νο1 αρσενικό. Μέχρι τότε κρατούσε τα αυγά για 1-2 μέρες και μετά τίποτα. Κάποιες φορές την είχα δει να έχει αυγά στο στόμα και όταν την κυνηγούσε κάποιο από τα αρσενικά, τα άφηνε προσπαθώντας να ξεφύγει. Αυτό γίνεται τις πρώτες φορές που ζευγαρώνουν τα θηλυκά μέχρι να αποκτήσουν πείρα. Τα μικρά βέβαια δεν επιβίωσαν. Το ένα μετά το άλλο χάνονταν σε διάστημα ενός μηνός. Το τελευταίο χάθηκε όταν είχε φτάσει σε μέγεθος το 1,5 cm. Δεν ξέρω αν τα έφαγαν τα ίδια τα venustus ή το Pundamilia nyererei που έφερα από την Σύρο τον Αύγουστο, δώρο του Γιώργου Ρεκλού.

Τα venustus όμως μεγάλωναν όλο και περισσότερο. Τα αρσενικά ήσαν πλέον 15 cm τουλάχιστον και η θηλυκιά λίγο μικρότερη. Το ενυδρείο είχε μήκος 1 μέτρο, όχι και το καλύτερο για τα συγκεκριμένα ψάρια. Πριν από λίγες μέρες είδα ότι ο Νο 1 αρσενικός ήθελε να ζευγαρώσει πάλι. Όπως είναι γνωστό, τα αρσενικά όταν είναι σε διάθεση ζευγαρώματος γίνονται υπερκινητικά και επιθετικά. Εκείνο που δεν προέβλεψα ήταν τι συνέπειες θα είχε αυτό για τον Νο 2. Βρισκόταν αυτές τις μέρες μόνιμα χωμένος σε κάποιες άκρες του ενυδρείου ανάμεσα σε πέτρες, κάτι που όμως δεν γινόταν πρώτη φορά.  Την ημέρα όμως που είδα ότι η θηλυκιά είχε πάλι αυγά στο στόμα, βρήκα τον Νο2 σε κακά χάλια σε μια γωνιά του ενυδρείου, ταλαιπωρημένο και με διάφορα σημάδια στο σώμα του. Φαινόταν να τα έχει χαμένα, ήταν με το κεφάλι κάτω και η γενική εικόνα του δεν ήταν η καλύτερη.  Όταν βρισκόταν μπροστά από την έξοδο της αντλίας νερού τον παρέσερνε το ρεύμα σαν να ήταν νεκρός. Επειδή δεν είχα διαθέσιμο ενυδρείο για να τον βάλω μόνο του, έβαλα προσωρινά ένα τζάμι στο ενυδρείο και τον απομόνωσα, για να αποφεύγει τις επιθέσεις του άλλου αρσενικού. Το άλλο πρωί, δεν ξέρω πως, βρήκα τον Νο2 να έχει περάσει στην μεριά του αλλού, και βέβαια νεκρό. Τον είχε αποτελειώσει το βράδυ ή το επόμενο πρωί. Το τζάμι που είχα βάλει άφηνε κάποια μικρά κενά στο πάνω μέρος κοντά στην επιφάνεια του νερού, και κάτω, στην άμμο, και με κάποιο τρόπο πέρασε από εκεί. Ήταν κάτι που με στενοχώρησε γιατί το είχα από μικρό αυτό το ψάρι, αλλά ήταν και το πρώτο ψάρι που έχασα μετά από χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλω και το ζευγάρι από αυτό το ενυδρείο, αφού τελικά ήταν πολύ μικρό για αυτά τα ψάρια. Τώρα μέσα σ’ αυτό υπάρχουν το P. nyererei και ένα Ps. socolofi που μπήκε εκεί για να αποφύγει τις συνέπειες από το κυνήγημα του Νο1 αρσενικού P. socolofi στο άλλο ενυδρείο.

Το ζευγάρι βρέθηκε στην Αθήνα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στα ενυδρεία του Γιώργου Ρεκλού. Το θηλυκό μπήκε αρχικά σε ένα ενυδρείο μόνο του για να προσαρμοστεί και να δοθεί χρόνος για να επιλεγεί το κατάλληλο μόνιμο ενυδρείο. Σε ένα άλλο ενυδρείο είχε ο Γιώργος μια θηλυκιά και έγινε η σκέψη ότι θα μπορούσε να μπει εκεί ο αρσενικός για ένα πιθανό ζευγάρωμα. Κατά κακή του τύχη (και δικό μας λάθος) επειδή η θηλυκιά ήταν στο χώρο της, αλλά και επειδή ήταν μεγαλύτερη σε μέγεθος από αυτόν, τον υποδέχτηκε αρχικά με περιέργεια (γυναικείο ιδίωμα!) αλλά όταν μετά από μερικά λεπτά τον είδε να αγριεύει του επιτέθηκε. Σβήσαμε το φως και έμειναν την νύχτα εκεί, ελπίζοντας ότι θα τους δώσουμε το χρόνο να εξοικειωθούν με την ιδέα να μείνουν μαζί. Το άλλο πρωί ήρθε από το Γιώργο το μαντάτο ότι το πρωί τον βρήκε νεκρό, τσακισμένο από την θηλυκιά. Ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει...... στην Πάτρα!