Σε εποχές δύσκολες όπως είναι το φθινόπωρο, που η τροφή είναι περιορισμένη, οι λάρβες δεν διστάζουν να επιτεθούν και να συλλάβουν ακόμα και ψάρια που έχουν το μέγεθος τους  ή ακόμα και πιο μεγάλα. Αν καταφέρουν και πιάσουν κάποιο, το κρατούν με το στόμα και παραμένουν για πολλή ώρα σε ένα σημείο, μέχρι το ψάρι να πάψει να αντιστέκεται. Αυτό μπορεί να διαρκέσει και 1-2 ώρες, ιδιαίτερα αν το έχουν πιάσει από σημείο που δεν είναι ζωτικό.

Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ο τρόπος που πλησιάζουν το υποψήφιο θήραμα τους. Αφού το έχουν εντοπίσει, πλησιάζουν με τόσο αργό ρυθμό που αν τις κοιτάξει κάποιος χωρίς μεγάλη προσοχή, νομίζει ότι είναι ακίνητες. Μόνο με αρκετή ώρα παρατήρηση διαπιστώνει ότι στην ουσία το έντομο κινείται.

Αυτό γίνεται γιατί η λάρβα δεν έχει την ικανότητα να κυνηγήσει το θήραμα της και μια προσπάθεια να πιάσει κάποιο ψάρι κυνηγώντας το, είναι εκ των προτέρων αποτυχημένη. Από ένστικτο φυσικά κάνει το ίδιο και όταν επιτίθεται σε ένα σαλιγκάρι που δεν έχει την δυνατότητα να απομακρυνθεί.

Τον πρώτο καιρό, αρχές άνοιξης, βρέθηκαν μερικά σαλιγκάρια Lymnaea stagnalis στην λίμνη. Σίγουρα μπήκαν εκεί μαζί με κάποια φυτά από το ενυδρείο. Πολύ σύντομα πολλαπλασιάστηκαν και απέκτησαν σεβαστό μέγεθος. Όταν όμως άρχισαν να μεγαλώνουν οι πρώτες προνύμφες λιβελλούλας, παράλληλα άρχισε να μειώνεται δραστικά και ο αριθμός των σαλιγκαριών σε βαθμό που τώρα τελευταία, τέλη Σεπτέμβρη, βλέπω μόνο εδώ και εκεί κανένα.

Όταν ολοκληρωθεί η φάση που η λάρβα ζει μέσα στο νερό, η επόμενη φάση είναι η μεταμόρφωσή της σε τέλειο έντομο. Αυτό που μένει, όταν βγει το έντομο, είναι ο εξωσκελετός (φωτ. 3) που διατηρεί και την παραμικρή λεπτομέρεια της λάρβας, με την μόνη διαφορά ότι είναι εντελώς κενός. Αυτό τον εξωσκελετό μπορούμε συνήθως να τον δούμε πάνω σε ένα φυτό κοντά στην επιφάνεια του νερού, στο σημείο που βγήκε από το νερό για να γίνει η μεταμόρφωση του σε τέλειο έντομο και να πετάξει για πρώτη φορά.