Ένα ακόμα είδος που ανήκει στα Λαβυρινθόψαρα (Anabantoidei) στην υποοικογένεια Macropodusinae και από τα είδη που πρώτο μπήκαν σε ενυδρείο πριν από το 1900. Αρχικά στην Γαλλία το 1869 και από το 1876 στην Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο λόγος ήταν ότι πέρα από τα έντονα χρώματα του, δεν ήταν απαιτητικό σε θερμοκρασία, κάτι που για τα χρόνια εκείνα δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί, καθώς επίσης και στην παροχή οξυγόνου, αφού ως γνωστό διαθέτει και αυτό το είδος τον λαβύρινθο που του δίνει την δυνατότητα να αναπνέει οξυγόνο άμεσα από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Είναι ιδανικό ψάρι για αρχάριους όσον αφορά τις απαιτήσεις του.

Φτάνει σε μήκος το αρσενικό τα 12 cm ενώ το θηλυκό μένει περί τα 2 cm πιο μικρό. Το αρσενικό έχει πιο έντονα χρώματα και πιο μακριά τα μονά πτερύγια.

Πρέπει από την αρχή να πούμε ότι δεν βάζουμε δυο ενήλικα αρσενικά στο ίδιο ενυδρείο γιατί το πιο πιθανό είναι να αρχίσουν μάχες μεταξύ τους που συνήθως τελειώνουν με τον θάνατο του πιο αδύνατου. Δεν είναι τόσο υπερβολική η κατάσταση όπως συμβαίνει με τους μονομάχους, αλλά τα πιο πολλά είδη λαβυρινθόψαρων έχουν αυτή την τάση. Αντιθέτως, με άλλα είδη που θα ζουν στο ίδιο ενυδρείο δεν είναι τόσο επιθετικά, αλλά καλό είναι να τα βάζουμε με είδη αντίστοιχου μεγέθους, γιατί μπορεί κάποιες φορές να γίνουν ενοχλητικά και επιθετικά σε μικρότερα είδη. Γενικά δεν είναι από τα πιο ήσυχα ψάρια και θα πρέπει να το σκεφτούμε πριν τα βάλουμε σε ένα κοινωνικό ενυδρείο, γιατί είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσουν πρόβλημα. Κάτι τέτοιο εξάλλου συμβαίνει και με άλλα είδη λαβυρινθόψαρων, όπως είναι τα Γκουράμι. Πρέπει να γνωρίζουμε επίσης ότι δεν βάζουμε στο ενυδρείο τους σαλιγκάρια applesnail (Pomacea bridgesi) γιατί το πιο πιθανό είναι να τα χτυπήσουν στις κεραίες και να τα χάσουμε.

Το ενυδρείο που θα τα βάλουμε δεν πρέπει να είναι μικρότερο από 80 cm και θα πρέπει να έχει αρκετά φυτά, ενώ παράλληλα θετική είναι και η ύπαρξη φυτών που επιπλέουν. Στην φύση ζουν σε ρηχά νερά με πολλά φυτά και θερμοκρασίες που μεταβάλλονται αρκετά ανάλογα με τις εποχές.

Αν πρόκειται να βάλουμε μόνο ένα ζευγάρι για αναπαραγωγή, ένα ενυδρείο 60 λίτρων είναι αρκετό.

Η καταγωγή τους είναι από τις χώρες της Άπω Ανατολής, Κίνα, Β. Βιετνάμ και Φορμόζα.

Η αναπαραγωγή τους δεν είναι δύσκολη, αφού δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με την τιμή του pH. Σε νερό δικτύου μπορούν να γεννήσουν χωρίς πρόβλημα, αρκεί να ανεβάσουμε την θερμοκρασία στους 27 – 28. Το αρσενικό φτιάχνει ανάμεσα σε επιπλέοντα φυτά μια φωλιά όπως πολλά είδη λαβυρινθόψαρων, και κάτω από αυτή ζευγαρώνει με το θηλυκό. Μετά αναλαμβάνει την φροντίδα των αυγών και στην συνέχεια των μικρών μέχρι να καταναλώσουν τον λεκιθικό σάκο. Μπορεί να γεννήσουν μέχρι και 600 αυγά. Μετά το ζευγάρωμα θα πρέπει να απομακρύνουμε άμεσα το θηλυκό, γιατί ο αρσενικός κατά την διάρκεια της φύλαξης των αυγών γίνεται ιδιαίτερα επιθετικός. Αν στο ενυδρείο που θα βάλουμε το ζευγάρι χαμηλώσουμε την στάθμη του νερού θα είναι ακόμα πιο καλά. Ένα καλοταϊσμένο ζευγάρι δεν θα κάνει πάνω από λίγες μέρες να ζευγαρώσει, και άρα μπορούμε άνετα να αφήσουμε το ενυδρείο αρχικά χωρίς φίλτρο για να διευκολύνουμε την κατασκευή της φωλιάς. Εξάλλου τις μέρες που θα είναι το ζευγάρι μαζί δεν χρειάζεται να ταΐσουμε καθόλου. Μετά, όταν τα μικρά αρχίσουν να κολυμπούν θα χρειαστεί να βγάλουμε και τον αρσενικό και φυσικά τότε να ανεβάσουμε την στάθμη σιγά σιγά και θα βάλουμε και φίλτρο αφού με το τάισμα των μικρών το νερό θα αρχίσει να επιβαρύνεται.

Από παλιά χομπίστες έβαζαν τα ψάρια σε λίμνες τους καλοκαιρινούς μήνες, αφού αν προσαρμοστούν σωστά αντέχουν χωρίς πρόβλημα ακόμα και στους 15.

Όσον αφορά την διατροφή τους, θα δεχτούν τα πάντα και πρέπει να ελέγχουμε πόσο ταΐζουμε γιατί πρόκειται για ψάρια λαίμαργα, που έχουν την τάση να τρώνε πιο πολύ από ότι χρειάζονται.