Τα Maylandia livingstonii είναι από τις πιο γνωστές κιχλίδες που χρησιμοποιούν τα κελύφη σαλιγκαριών. Συναντιόνται σε διάφορες περιοχές της λίμνης Μαλάουι και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν παραλλαγές στα χρώματα και τα μεγέθη τους. Το μέγεθος τους φτάνει μόλις τα 6 έως 7 cm και είναι από τις μικρότερες κιχλίδες της λίμνης. Το μικρό μέγεθος τους τα εξυπηρετεί στο να χρησιμοποιούν τα κελύφη των σαλιγκαριών της οικογένειας Lanistes nyassanus. Σαλιγκάρια της οικογένειας Lanistes είναι εξαπλωμένα σε διάφορα είδη σε ολόκληρη σχεδόν την λίμνη. Τα άδεια κελύφη, λόγω της αλκαλικότητας του νερού της λίμνης δεν διαλύονται. Στις ανοιχτές ζώνες του νερού όπου δεν υπάρχουν πέτρες και βράχοι είναι τα μοναδικά σημεία κάλυψης για τα ζώα που ζουν εκεί. Τα ενήλικα Maylandia livingstonii βέβαια με το μέγεθος των 7 cm δεν μπορούν να ζητήσουν κάλυψη στα κελύφη. Για αυτά η μόνη λύση είναι να αναζητούν κάλυψη μέσα στην ομάδα ή να αποσύρονται στην περιοχή των βράχων. Αντίθετα τα μικρά παραμένουν στην περιοχή που υπάρχουν τα κελύφη έχοντας τα σαν λύση όταν χρειαστούν κάλυψη.

Την μεγάλη ανάγκη τους για κάλυψη πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν μας όταν στήνουμε ένα ενυδρείο για αυτά τα ψάρια. Κατάλληλα είναι ενυδρεία με μήκος τουλάχιστον 1 μέτρο. Εκεί είναι δυνατή η διατήρηση μιας ομάδας 4 έως 6 ψαριών. Τα Maylandia livingstonii είναι βέβαια ψάρια που προστατεύουν την περιοχή τους, αλλά λόγω μειωμένης σχετικά επιθετικότητας, μπορούν να μπουν και σε κοινωνικό ενυδρείο. Ο βυθός πρέπει να είναι από λεπτό χαλίκι και για να καλυφτεί η ανάγκη τους για κρυψώνες, το καλύτερο είναι να φτιάξουμε με πέτρες μια κατασκευή που θα πιάνει όλο το πίσω τζάμι και αν είναι δυνατόν και τα πλαϊνά. Επιπλέον μπορούμε να βάλουμε μερικά φυτά όπως πχ Anubia και Microsorium pteropus. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα ψάρια μετά από μια μικρή περίοδο προσαρμογής θα διαλέξουν τα σημεία που θα κάνουν περιοχές τους. Δεν είναι από τις κιχλίδες που σκάβουν και αλλάζουν συστηματικά το τοπίο του ενυδρείου, αλλά κάποιες φορές μπαίνουν και σε τέτοιες διαδικασίες, γι αυτό καλό θα είναι οι βράχοι και οι πέτρες που χρησιμοποιούμε για διακόσμηση, να είναι στερεωμένες και να πατούν στο βυθό.

Δεν παρουσιάζουν δυσκολία στην διατροφή τους και γενικά δεν είναι δύσκολα στην συντήρηση τους. Οι διαφορές των αρσενικών από τα θηλυκά είναι μικρές. Τα αρσενικά έχουν πιο έντονα χρώματα, ιδιαίτερα κατά το ζευγάρωμα και είναι λίγο πιο μεγάλα από τα θηλυκά. Έχουν και τα δυο γένη βούλες στο πτερύγιο κάτω από την κοιλιά (εδρικό πτερύγιο), αλλά των αρσενικών είναι πιο έντονες και μεγάλες. Η διαδικασία του ζευγαρώματος γίνεται στον ανοιχτό χώρο του ενυδρείου. Μετά το ζευγάρωμα το θηλυκό με τα αυγά στο στόμα αποσύρεται στο σημείο που έχει διαλέξει για να κρύβεται. Κρατά τα αυγά στο στόμα περίπου 19 μέρες. Αν τα μικρά μείνουν στο ίδιο ενυδρείο έχουν λίγες πιθανότητες να επιβιώσουν, εκτός και υπάρχουν πολλά σημεία που μπορούν να κρυφτούν. Αν θέλουμε να κρατήσουμε τα μικρά πρέπει να μεταφέρουμε την θηλυκιά σε ένα άλλο ενυδρείο, το οποίο δεν χρειάζεται να είναι μεγαλύτερο από 15 λίτρα. Σε αυτό το ενυδρείο πρέπει να έχουμε άμμο, πέτρες και μερικά κελύφη σαλιγκαριών. Αν δεν έχουμε κελύφη της οικογένειας Lanistes, αρκούν και τα κελύφη από σαλιγκάρια που πωλούν τα καταστήματα τροφίμων.

Ανάλογα με το μέγεθος της θηλυκιάς και του είδους, γεννούν από 15 έως 50 μικρά τα οποία αμέσως μπορούν να τραφούν με Artemia ή baby food.