Το πρόβλημα
 

Το πρόβλημα τις διάχυσης του Διοξειδίου του άνθρακα στο ενυδρείο μας είναι γνωστό.

Ένα μεγάλο μέρος του Διοξειδίου του άνθρακα πάει χαμένο με τις συνηθισμένες μεθόδους διάχυσης, οπότε θα έπρεπε να βρεθεί μια φθηνή λύση.

Η σκέψη ήταν απλή.

Η δημιουργία ενός διαχυτήρα σε σειρά με το φίλτρο, ώστε, από την μια να γίνεται σωστότερη διάχυση και από την άλλη ήταν μια ευκαιρία να φύγουν μερικά εξαρτήματα μέσα από το ενυδρείο.

Έπειτα από αρκετή έρευνα έχει βγει το συμπέρασμα ότι για να επιτευχθεί πλήρης διαλυτότητα χρειάζεται χρόνος. Η διαλυτότητα του Διοξειδίου του άνθρακα είναι μεγάλη, η ταχύτητα διαλυτότητας όμως είναι μικρή.
 

Τα κριτήρια
 

Ο διαχυτήρας θα έπρεπε να καλύπτει κάποια κριτήρια ώστε να αξίζει να γίνει η κατασκευή.

Τα κριτήρια είναι:

1. Μικρό κόστος κατασκευής.

2. Η άμεση διάθεση του Διοξειδίου του άνθρακα.

3. Να αποθηκεύεται το αδιάλυτο Διοξείδίο του άνθρακα μέσα στον διαχυτήρα.

4. Να παράγεται μικρή φυσαλίδα.

5. Να είναι εύκολο στην συντήρηση.

Η λύση

Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό?

Η κατασκευή:

Στο πρώτο καπάκι έγιναν 3 τρύπες: μια για την είσοδο του νερού, μια για την έξοδο του νερού και μια για να περάσει το σωληνάκι του Διοξειδίου του άνθρακα. Προσοχή! Θα ήταν χρήσιμο να γίνει και μια τέταρτη τρύπα στο ίδιο μέγεθος όπως το σωληνάκι του Διοξειδίου του άνθρακα, ώστε να καλύπτει την ανάγκη της εξαέρωσης που είναι πολύ βασική. Στην θέση αυτή προβλέπεται να μπει ένα ακόμα σωληνάκι που να ταπώνει στην άκρη.

Στο δεύτερο καπάκι έχει γίνει μια μεγάλη οβάλ τρύπα και περικλείεται με το δεύτερο μεντεσεδάκι.

Εδώ φαίνεται πως εφαρμόζει το ένα καπάκι επάνω στο άλλο. Φυσικά το επάνω καπάκι είναι αντεστραμμένο. Ανάμεσα στα δύο καπάκια μπήκε ένας αποστάτης (ροδέλα) από κοντραπλακέ για να τσιτώσει καλύτερα ο μεντεσές. Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν έμπαινε φελλός ο οποίος δεν ποτίζει με νερό. Σημειώνω πως η ροδέλα δεν φαίνεται στην φωτογραφία.

Εδώ φαίνεται καθαρά γιατί έγινε η οβάλ τρύπα.

Εδώ φαίνεται η λειτουργία του μεντεσέ.

Εδώ έχει μπει μια κομμένη πιπίλα από μπιμπερό για να σφίξει ο σωλήνας πάνω του.

Εδώ φαίνεται πως σφίγγει ο πλαστικός σωλήνα πάνω στην πιπίλα.

1. Εισαγωγή νερού. 2. Έξοδος προς το ενυδρείο. 3. Γωνία για κυκλοφορία     του νερού. 4. Σωλήνας που οδηγεί το νερό στην έξοδο. 5. Σφουγγάρι. 6. Χώρος από όπου φεύγει το νερό. 7. Χώρος ανάμειξης διοξειδίου με το νερό.

Έχει προστεθεί μια γωνία (3) για να γίνεται κυκλική η ροή του νερού.

Η γωνία αυτή αντικαταστάθηκε με μια μικρότερης διατομής στην άκρη της με σκοπό να αυξηθεί η ταχύτητα περιστροφής του νερού.

Στο σφουγγάρι 5 έχει γίνει διαμπερής τρύπα για να περνάει ο σωλήνας. Ο σωλήνας βγαίνει ένα με δύο εκατοστά κάτω από το σφουγγάρι.

Από εδώ καταλαβαίνει κανείς πως η είσοδος του νερού γίνεται στην γωνία 3 και η έξοδος του νερού από το διαφανή σωλήνα 4 που παίρνει το νερό από το κάτω διαμέρισμα 5

Η ροή του νερού στροβιλίζεται μαζί με το Διοξείδιο στο επάνω διαμέρισμα 7 και περνάει μέσα από το σφουγγάρι στο κάτω διαμέρισμα όπου και το ρουφάει ο σωλήνας.

Στην όλη κατασκευή θα πρέπει να δοθεί προσοχή στην στεγανοποίηση που έχει γίνει με φλαντζόκολλα που χρησιμοποιούν οι μηχανικοί αυτοκινήτων. Η κόλλα αυτή γίνεται σαν λάστιχο και στεγανοποιεί την κατασκευή χωρίς να κολλάει τα κομμάτια στα οποία εφαρμόζεται. Έτσι μπορεί να γίνει εύκολα και η συντήρηση.

Το σφουγγάρι έχει κοπεί σε μίνι κορδελίτσα και έχει τέλεια εφαρμογή.

Έγιναν οπτικές παρατηρήσεις με σκοπό να δω αν συγκεντρώνεται διοξείδιο στο επάνω μέρος. Μέχρι στιγμής δουλεύει σωστά. Αν υπάρξει τέτοια ένδειξη στο μέλλον, τότε θα προστεθεί εσωτερικά στην γωνία ένα σωληνάκι όπου θα λειτουργεί σαν τζιφάρι.

Στην είσοδο και στην έξοδο του νερού θα πρέπει να μπούνε βάνες ώστε να μπορεί να γίνει εύκολα η αφαίρεση του διαχυτήρα και σε περίπτωση εξαέρωσης του βασικού εξωτερικού φίλτρου να μην έχει πρόβλημα εξαέρωσης του σε περίπτωση που πρέπει να αλλαχτούν ή να καθαριστούν τα υλικά.

Σίγουρα είναι πειραματικό και ενδέχεται να τροποποιηθεί στο μέλλον από τον γράφοντα.

Καλή επιτυχία σε όσους το τολμήσουν.

Φωτογραφίες: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΔΗΣ