Συχνά, έμπειροι κάτοχοι ενυδρείων, θεωρούν τις έτοιμες τροφές για τα ψάρια πολύ περιεκτικές σε θρεπτικά συστατικά. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, αλλά μετατρέπεται σε πρόβλημα, μόνο στις περιπτώσεις που ταΐζουμε πολύ συχνά τα ψάρια μας. Η συχνότητα είναι το πρόβλημα στο λάθος τάισμα και όχι η παραπάνω ποσότητα που μπορεί να ρίξουμε. Η μεγαλύτερη ποσότητα τροφής επιβαρύνει το νερό και κατά συνέπεια χρειάζεται συχνότερα αλλαγές νερού, καθάρισμα φίλτρων κλπ. Τα ψάρια δεν μπορούν να φάνε με μια φορά υπερβολικές ποσότητες για να τους δημιουργηθεί πρόβλημα. Άρα, όταν λέμε υπερβολικό τάισμα, σχεδόν πάντα εννοούμε συχνό τάισμα, κάτι που συχνά οδηγεί τα ψάρια μας στον θάνατο.

Συνέπεια του υπερβολικού ταΐσματος είναι συγκεντρώσεις λίπους στα αγγεία και το συκώτι των ψαριών. Κάποιοι θεωρούν ότι τροφές που είναι φτιαγμένες για τα εκτροφεία ψαριών για κατανάλωση, είναι κατάλληλες και για τα ψάρια του ενυδρείου, και μάλιστα ότι είναι πολύ καλής ποιότητας. Μια μεγάλη διαφορά στην διατροφή των ψαριών του ενυδρείου με τα ψάρια των εκτροφείων είναι ότι σκοπός και στόχος των εκτροφείων είναι η γρήγορη ανάπτυξη των ψαριών που μεταφράζεται σε οικονομικό κέρδος για την επιχείρηση. Στα ψάρια των ενυδρείων δεν είναι στόχος ούτε και επιθυμητό η πρόωρη ανάπτυξη τους. Στόχος μας είναι η κάλυψη των αναγκών των ψαριών σε τροφή και όχι το να τα κάνουμε να μεγαλώσουν γρηγορότερα από το φυσικό τους. Στις συνθήκες του ενυδρείου πρέπει να μοιράζουμε την τροφή που αναλογεί στο κάθε ψάρι στην διάρκεια ολόκληρης της ημέρας. Για τα νεαρά ψάρια χρειάζεται τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα τάισμα, ενώ για τα ενήλικα ψάρια αρκεί μια φορά. Ακόμα καλύτερο όμως είναι και για αυτά, η ίδια ποσότητα τροφής να μοιράζεται σε δυο ταΐσματα. Για ψάρια μέχρι της ηλικίας του ενός μήνα καλύτερο είναι να ταΐζουμε τρεις ή και τέσσερις φορές την ημέρα.

Μια λάθος εντύπωση που δημιουργείται ιδιαίτερα στους νέους χομπίστες είναι ότι η συγκέντρωση των ψαριών στην επιφάνεια του νερού όταν πλησιάζουμε το ενυδρείο, είναι δείγμα ότι τα ψάρια μας πεινάνε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συνήθεια των ψαριών που πρέπει να την αγνοούμε και να τηρούμε το πρόγραμμα ταΐσματος που έχουμε καθιερώσει. Αν δούμε ότι τα ψάρια μας φαίνονται πολύ καλοθρεμμένα μπορούμε να ορίσουμε μια μέρα την εβδομάδα κατά την οποία δεν θα ταΐζουμε τα ψάρια μας. Μια άλλη τακτική είναι να αλλάζουμε κατά περιόδους τον τρόπο ταΐσματος. Μπορούμε για ένα διάστημα 2-3 μηνών να ταΐζουμε κάθε δεύτερη μέρα και μετά, την ίδια ποσότητα να την δίνουμε δυο φορές την ημέρα για ένα διάστημα ανάλογο του προηγούμενου. Ας μην ξεχνάμε ότι και στην φύση δεν υπάρχει η ίδια ποσότητα τροφής όλες τις εποχές του χρόνου. Υπάρχουν εποχές που η τροφή είναι άφθονη, και συνήθως εκείνες τις εποχές γεννούν τα ψάρια, αλλά και άλλες εποχές που η τροφή είναι πολύ λίγη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα ψάρια δεν αντέχουν αυτή την έλλειψη.

Μεγάλα διαστήματα χωρίς καθόλου τροφή, καταβάλουν τα ψάρια γιατί καταναλώνουν τις ρεζέρβες του οργανισμού, δηλαδή αποθηκευμένα λιπίδια και πρωτεΐνες. Με αυτό τον τρόπο αδυνατίζουν αργά αλλά σταθερά. Σε μια τέτοια κατάσταση τα ψάρια γίνονται βέβαια ευαίσθητα σε ασθένειες αλλά και αντιδρούν περίεργα και νευρικά σε αλλαγές στο περιβάλλον τους. Σε τελικό στάδιο οδηγούνται στο θάνατο από την πείνα ή από κάποια ασθένεια, που σε φυσιολογικές συνθήκες θα ξεπερνούσαν χωρίς συνέπειες.

Τα περισσότερα ψάρια που θεωρούνται σαν ανθεκτικά είδη, όπως είναι οι κιχλίδες από την λίμνη Malawi, μπορούν να αντέξουν μια περίοδο μιας ή δυο εβδομάδων χωρίς φαγητό, χωρίς να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα. Η μόνη πιθανή συνέπεια μπορεί να είναι ότι θα δείχνουν λίγο πιο αδύνατα, κάτι που σύντομα διορθώνεται με σωστό τάισμα. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν ισχύει για νεαρά ψάρια. Σε αυτά, γρήγορα διαπιστώνουμε ότι επέρχεται μια διακοπή στην ανάπτυξη τους, κάτι που δεν διορθώνεται εύκολα και συνήθως, ανάπτυξη που χάνεται σε μικρή ηλικία δεν αναπληρώνεται ποτέ μετά.