|
Μέρος 1ον
Αρκετά χρόνια πριν, περίπου 18,
που ασχολήθηκα με ενυδρεία για πρώτη φορά, ήταν μια εμπειρία πρωτοφανής
για μένα, μια και μέχρι τότε ήξερα τον θαλάσσιο παράδεισο μόνο εκ του
εγγύς, δηλαδή μάσκα βατραχοπέδιλα και βουτιά.
Αφού λοιπόν μπήκα στον
ενυδρειακό πια κόσμο, άρχισα να την ψάχνω με διάφορα είδη, με αρκετά set
ups, με αρκετές αποτυχίες, και φυσικά με πολλές νέες εμπειρίες και
ανακαλύψεις για τον άγνωστο αυτό κόσμο του βυθού.
Τα χρόνια πέρναγαν και όσο
πέρναγαν τόσο ψαχνόμουνα για νέα είδη κλπ. Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον
ήταν αντίδραση στην δυσκολία του θαλασσινού. Άκουγα θαλασσινό
ενυδρείο και η απάντηση ήταν ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Φυσικά τώρα είμαι σίγουρος ότι
ήταν απλά μια άρνηση που είχε να κάνει με τον βαθμό δυσκολίας του
ενυδρείου αυτού, και δεν ξέρω επίσης αν μου δινόταν η ευκαιρία να πάω
μερικά χρόνια πίσω αν ακόμη έλεγα όχι.
Δει δη χρημάτων άνδρες
Αθηναίοι, και δει δη χρόνου, και αγωνίας και και και ….
Βέβαια θα μου πει κάποιος αν
δεν βρέξεις κ**ο δεν τρως ψάρι, αλλά πολύ βρέξιμο ρε παιδί μου…
Πρωτοπήρα μυρωδιά αλατιού
περίπου στις αρχές του 1990 όταν μη βρισκόμενος σε οικονομική κατάσταση
τέτοια ώστε να μπορέσω να αντεπεξέλθω στην οικονομική κυρίως πλευρά του
θέματος, έκανα τον πόνο μου γαργάρα και το γύρισα στο…καλαματιανό!!!
Για να γίνω σαφής, αποφάσισα
ναι μεν να κάνω το διάβημα, αλλά με είδη δικά μας, πιασμένα από μένα, και
ει δυνατόν να τα μεγάλωνα στο ενυδρείο μου.
Το ενυδρείο που είχα στην
κατοχή μου ήταν ένα κλασσικό του μέτρου,
Για ιντερνετ και πληροφορία δεν
το συζητάμε, για εξοπλισμό σε κατάσταση απελπισίας, και φυσικά σε κάθε
βήμα που θες να μάθεις κάτι, εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι το χαρακίρι.
Οι κατά περιοχή μαγαζάτορες
άσχετοι τελείως με το θέμα, όσοι ήθελαν να βοηθήσουν δεν ήξεραν – λόγω της
υφής του ενυδρείου- , και όσοι ήξεραν δεν έλεγαν για τους γνωστούς λόγους,
δε σου λέω παθαίνεις ζημιά αγοράζεις και θα στον πιάσω…
Μιλάμε για μεγάλο λούκι. Ένας
κυκλοφορητής που έψαξα- από όσο θυμάμαι-
Ήταν 400 λτ ανά ώρα, και το
μέγεθος της κεφαλής του ήταν σαν ένα ψηφιακό δισκάκι, (cd). Από τιμή είχα
μείνει κόκαλο, δεν θυμάμαι πόσο για εκείνη την εποχή, αλλά θυμάμαι την
αντίδραση μου.
Από σκίμμερ υπήρχαν κάτι του
κιλού με αερόπετρες που γέμιζαν το μισό ενυδρείο.
Για ηλεκτρονικά δε συζητάμε, τα
τεστ που υπήρχαν ήταν μόνο αυτά του γλυκού νερού.
Άρα αυτό που έπρεπε να κάνω
ήταν να πάρω μεν ένα κυκλοφορητή που θα βοήθαγε στην κυκλοφορία το
εξωτερικό φίλτρο, (eheim 2213), και για τα υπόλοιπα που θα χρειαζόμουνα
βλέποντας και κάνοντας.
Θερμοστάτης, θερμόμετρο, φίλτρο
βυθού, (τότε ήταν το μόνο που έβρισκες), Φώτα, και τα πρώτα αναγκαία είδη
εξοπλισμού κατέφθασαν και περίμεναν το στήσιμο.
Για υπόστρωμα θα έβαζα σπασμένο
κοράλλι, μια και για ζωντανή άμμο κλπ, ούτε μυρωδιά.
Τέσσερα δοχεία πλαστικά των 25
λίτρων το κάθε ένα ήταν η επόμενη κίνηση.
Και επειδή για να κάνεις μια
τέτοια κίνηση, η ύπαρξη παρακίνησης είναι αναγκαία, έψησα ένα φίλο να
κάνει το ίδιο.
Έτσι θα είχαμε τα ίδια
προβλήματα, μια και τα set ups θα ήταν πανομοιότυπα.
Πρώτο ζητούμενο: νερό!
Από πού θα φέρναμε, που εκείνα
τα χρόνια η μόλυνση εδώ στις κοντινές περιοχές ήταν σε κακά χάλια!!
Άρχισε η αναζήτηση πρόσβασης σε
σημείο που θα ήταν, και καθαρό, θα είχε και κάπου κοντά να αφήσουμε το
αυτοκίνητο, γιατί το να κουβαλήσεις 25 λίτρα σε κάθε χέρι, και να περπατάς
και Κανά μισάωρο σε βράχια και κακοτράχαλες ακτές, ήταν σαν να καθαρίζεις
φάκες με γάντια του μποξ. Το σημείο βρέθηκε μετά από καμιά βδομάδα
ψαξίματος στην παραλία προς Σούνιο.
Ήταν ένα σημείο μπουκιά και
συχώριο για τα προβλήματα μας. Αν θυμάμαι καλά είναι στο 39 χλμ στο
Λαγονήσι. Διέθετε, άπειρο χώρο για παρκάρισμα, ησυχία, μέρος που δεν το
κοπάναγε το κύμα, (μια και το νερό έπρεπε να κουβαλιέται και χειμώνα), και
το κυριότερο, 20 μέτρα από κει που σκάει το κύμα ξεκίναγε μια ξέρα
τεράστια.
Για όσους έχουν σχέση με το
άθλημα, ξέρα σημαίνει ζωή!! Πρώτος στόχος λοιπόν επετεύχθη. Το να πάρουμε
το νερό ήταν παιχνιδάκι, μέχρι το σημείο του κουβαλήματος τελικά. γέμισμα
τα δοχεία , και μετά ένα ένα η δυο δυο στο πορτ μπαγκαζ.
Κατάλοιπο από αυτές τις
διαμετακόμισες αλμυρού ύδατος ήταν να μακρύνουν τα χέρια μας κατά 5 εκ !!
Μιλάμε για μαρτύριο.
Δεύτερο ζητούμενο: ψάρια
Το νερό μετά από το ταξίδι που
έκανε, μπήκε στο ενυδρείο. Φυσικά για στρώσιμο ούτε λόγος μια και ήταν
έτοιμο από τη μητέρα φύση. Μπήκε μέσα λοιπόν και άρχισε να κάνει βόλτες,
από ενυδρείο σε φίλτρο και πίσω… Μια πρώτη ματιά είχε απογοητευτικά
αποτελέσματα. 4 τζάμια με νερό μέσα…
Εγώ εκεί όμως απτόητος. Σιγά μη
μάσαγα με την πρώτη. Αν ήταν έτσι θα τάχα παρατήσει 100 φορές. Κάτι έπρεπε
να βάλω μέσα και μάλιστα σύντομα γιατί το θέμα του νερού να γυροφέρνει δεν
ήταν και τόσο όμορφο.
Επίθεση ξανά λοιπόν στο 39ο
χλμ. Μόνο που τώρα η εξόρμηση ήταν διαφορετική. Έπρεπε να δούμε τι ζωή
υπάρχει εκεί κάτω. Τι θα μας ενδιέφερε, μια και δεν ξέραμε ούτε ποια είδη
θα μπορούσαν να ζήσουν αλλά ούτε και πόσα. Ντου λοιπόν μέσα στο
καταχείμωνο. Νοέμβρης και κοκάλωνες.
Για πολλά χρόνια είχαμε το
μεράκι του παράκτιου ψαρέματος. Όσο να 'ναι λοιπόν μερικά είδη τα ξέραμε
καλά. Το θέμα είναι αν υπάρχει κάτι κάτω που μας ήταν άγνωστο.
Και ω του θαύματος, μετά από
ώρες μείναμε άναυδοι . Σε ένα σημείο της ξέρας ξαφνικά νοιώσαμε ότι
βρισκόμαστε στην Ινδονησία. Ένα σύννεφο από ψάρια –ενός είδους- αλλά με
καταπληκτικά χρώματα. Ίσως ήταν το ομορφότερο που είχα δει. Πετάμε μάσκες
πέδιλα και δρόμο ξανά πίσω για εργαλεία ψαρικής.
Να πούμε βέβαια ότι ο τρόπος
που στην αρχή τα πιάναμε ήταν ολίγον ταλιμπαν-ιστικος, αλλά πιαστήκαμε
αδιάβαστοι …αργότερα θα γινόμαστε πιο επαγγελματίες. Εκεί τώρα που έπρεπε
να επικεντρωθούμε ήταν πως θα κάναμε τα ψάρια αυτά - σημειωτέον ότι ήταν
Thalassoma pavo - να τσιμπήσουν. Μετά από πολλές δοκιμές
βρήκαμε τι τους άρεσε και εξοπλιστήκαμε κατάλληλα. Σκουλήκι μαύρο ήταν ο
αγαπημένος τους μεζές.
Κουβάδες με στεγανό κλείσιμο
κρίθηκαν αναγκαίοι για την μεταφορά των αιχμαλώτων. Όποιος έπεφτε στο
αγκίστρι, θα μετακόμιζε στον κουβά για λίγο.
Το αποτέλεσμα ήταν γρήγορο όσο
και εντυπωσιακό. Βέβαια η λαιμαργία μας έφτασε σε σημείο να κάνουμε και
υπερβολές. Δηλαδή 10 ψάρια τέτοια στο ενυδρείο θα έφταναν την αμμωνία στο
πηκ και θα 'χαμε γλέντια. Όμως βλέποντας αυτά τα ψάρια δεν μπορέσαμε να
αντισταθούμε.
Όσα ήταν πιασμένα από σημείο
που θεωρήθηκε ότι το ψάρι είχε ζημιά επέστρεφε στη θάλασσα. Όσα είχαν
πιαστεί από το στόμα λίγο, έμπαιναν μέσα με τη μια. Σε 2 ώρες κάνανε το
πρώτο τους μπάνιο στο ενυδρείο. Μη ξέροντας τι
ψάρι είναι αυτό, ρωτάγαμε ψαράδες…κανείς δεν ήξερε να μας πει μια και δεν
ήταν ψάρι που πιάνεται εύκολα.
Άρα μη ξέροντας τι ψάρι είναι
δεν μπορούσαμε να ξέρουμε τι συνήθειες είχε. Το
πρώτο σοκ ήρθε το επόμενο πρωί. Το ενυδρείο όλο άδειο!!!
Τηλέφωνο στο φίλο, και εκεί το ίδιο. Πού 'ναι τα ψάρια οεο???
Ανάβουν τα φώτα σε λίγη ώρα,
και μέσα από το υπόστρωμα άρχισαν να βγαίνουν τα ψάρια σαν τα σκουλήκια.
Από ότι μάθαμε μετά, αυτά είναι ένα είδος γύλου, και το βράδυ τη χώνεται
στην άμμο!! Άρχισε η αρίθμηση…1-2-3-….9 !! Ένας απών. Μια πιο προσεκτική
ματιά και εντοπίστηκε ανάσκελα σε ένα μέρος …που δεν φαινόταν καλά.
Ξέχασα να πω ότι δούλεψε
σφυροκάλεμο υποβρύχια, για την …εξόρυξη ζωντανού βράχου. (όχι βέβαια με
την έννοια την σημερινή, που δουλεύει σαν φίλτρο, γιατί τότε δεν είχαμε
καν ακούσει τέτοια πράγματα, απλά για την διακόσμηση αλλά και την καλύτερη
διαβίωση των φαριών).)
Άρα το περιβάλλον άρχισε να
δείχνει λίγο. Ώρα για φαΐ…, αλλά μπα… Το 'ριξαν στη δίαιτα. Που να φάνε
φυσικά με τέτοιο χουνέρι, από τη θάλασσα στο κλουβί. Το πρόβλημα που άμεσα
ανακαλύψαμε ήταν η τροφή. Τι θα έτρωγαν?
Η λύση εύκολη αλλά με
αποτελέσματα άσχημα για το νερό.
Μύδια - γαρίδες - καλαμάρι,
απετέλεσαν την τροφή τους. Περιττό να αναφέρω ότι έκαναν σα τρελά. Η μάσα
της αρκούδας έπεφτε. Η επιφάνεια φυσικά του νερού είχε γίνει σαν φριτέζα
μετά από 10 μέρες, από το λίπος των τροφών. Ένα σκιμμεράκι της πλάκας που
βρήκα, ήταν σαν να μην υπήρχε. Μια μέτρηση αμμωνίας έδειξε επίπεδο άσχημο
για τα ψάρια. Η λύση, νερό φρέσκο, το μάθημα γνωστό, δοχεία, αυτοκίνητο, Λαγονήσι, κοκ. Αυτό λοιπόν θα γινόταν κάθε 10 το πολύ μέρες για 4 χρόνια!
Τι ωραία μέσα στο καταχείμωνο, να μαζεύεις νερό, να παγώνεις, …ας όψεται η
αρρώστια μας.
Τα πρώτα προβλήματα φάνηκαν σε
3 - 4 μέρες, από πλευράς συγκατοίκησης τώρα. Αυτό το είδος όπως φάνηκε,
θύμιζε κιχλίδες Malawi. Δυο αρσενικά μαζί δεν
έκαναν χωριό. Ο δυνατότερος σιγά σιγά καθάρισε τους άλλους και έμεινε με
τα θηλυκά, που σημειωτέον και αυτά όμορφα, αλλά όχι τόσο όσο τα αρσενικά.
Συμβιβάστηκα με αυτό αφού δεν γινόταν αλλιώς.
Μια χειλού
Labrus bergylta, ένα σαργουδάκι
Diplodus sargus sargus, 2-3 σπάροι
Diplodus annularis, 1 γύλος
Coris julis, και ένα γουρουνόψαρο Balistes capriscus
- αυτό με το κέρατο
- ήταν οι επόμενοι ένοικοι σε διάστημα 3-4 μηνών.
Ότι ψάρι έμπαινε, του αφρού η
της μέσης ζώνης δεν ζούσε. Ότι πετρόψαρο η βυθόψαρο μια χαρά. Μετά από 3-4
μήνες άρχισε να παίρνει τα ίσα του. Οι αλλαγές συνεχίστηκαν ες αεί, με την
ίδια περίπου συχνότητα, και το ενυδρείο τράβαγε την ανηφόρα... Βέβαια με
την παρέλευση του καιρού, άλλαξε ο τρόπος σύλληψης με το αιμοβόρο και
απάνθρωπο αγκίστρι, σε κιούρτο. Μαλάγρα από το ίδιο σκουλήκι μέσα, καθώς
και η πείνα και λαιμαργία των ψαριών, τα οδηγούσε σα πρόβατα μέσα στον
κιούρτο. Μετά γινόταν επιλογή κλπ κλπ. Να αναφέρω απλά ότι κάποιο ψάρι που
δε μου έκανε είτε σαν συμπεριφορά, είτε σαν είδος προς παρατήρηση, έπαιρνε
την άγουσα ξανά στη θάλασσα με τον ίδιο τρόπο που ερχόταν στο ενυδρείο.
Αν θυμάμαι καλά κράτησε 4
χρόνια αυτή η ιστορία, με τελευταίο απόκτημα έναν μικρό ροφό
Epinephelus marginatus, τον οποίο τον
είχα βρει μισοπεθαμένο και χτυπημένο από ψαροντούφεκο. Την είχε < φάει >
στην ράχη λίγο πριν την ουρά. Αφού τον έπιασα με μια μεγάλη απόχη –
πανεύκολα – τον βαλα στον κουβά και πριν τον
βάλω στο ενυδρείο του έβαλα betadyn. Απεδείχθη πολύ σκληρός για να πεθάνει
στη θάλασσα τελικά. Βέβαια είχε πιο τραγικό τέλος αφού έχοντας μείνει
μόνος του, άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα. Αφετέρου το ενυδρείο πλέον δεν
με γέμιζε με αυτό το set up, οπότε σε έναν αγώνα μπήκε στοίχημα ο ροφός.
Χάνοντας το, έπρεπε να κάνω
αυτό που στοιχημάτισα.
Σούπα…
Εκεί σήμανε το τέλος του
μεσογειακού μου ταξιδιού.
Η συνέχεια έγινε με 10 χρόνια
καθυστέρηση, το reef set up με περίμενε…
|
