Νοέμβρης 2003:  Για όσο καιρό οι θερμοκρασίες περιβάλλοντος, και άρα του νερού, ήταν σε λογικά επίπεδα, πολλά guppies εξακολουθούσαν κα κολυμπούν και να αναπαράγονται. Κάποια βράδια έπεφτε η θερμοκρασία κάτω από 15 C°, αλλά αυτό δεν έδειχνε να τα επηρεάζει. Υπήρχε όμως μόνιμα η σκέψη ότι σε ακόμα πιο χαμηλές θερμοκρασίες δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Κάποια μέρα, στα μέσα του Νοέμβρη, ήρθε ο Γιώργος με ένα φακό και με την βοήθεια μιας μεγάλης απόχης πιάσαμε τα πιο πολλά ψάρια για να τα βάλει σε ενυδρείο. Αυτή η δουλειά έγινε νύχτα, γιατί τα ψάρια δεν αντιδρούν με το φως του φακού και ήταν εύκολο να τα πιάσουμε. Τα βρήκαμε συγκεντρωμένα στη μέση της λίμνης, κοντά στην επιφάνεια του νερού, κάτι που έκανε ακόμα πιο εύκολη την σύλληψή τους. Μετά από 2 μέρες η θερμοκρασία έπεσε πιο πολύ και έφτασε τους 10 C°. Κάποια ψάρια βρέθηκαν νεκρά στο βυθό και κάποια είχαν πεταχτει έξω από το νερό πάνω στις πέτρες, προσπαθώντας μάλλον να ξεφύγουν από τις συνθήκες που ένοιωθαν ότι ήταν άσχημες. Μερικά ήταν ακόμα ζωντανά μέσα στο νερό, αλλά δεν αντιδρούσαν φυσιολογικά. Έμεναν ακίνητα σε κάποιο σημείο ταλαντεύοντας το σώμα τους δεξιά - αριστερά. Αυτά τα έπιασα και τα έβαλα σε ένα ενυδρείο στο σπίτι, αλλά δεν ήμουν σίγουρος ότι θα επιβίωναν. Τελικά μετά από μερικές μέρες συνήλθαν τελείως, κάτι που δείχνει την μεγάλη αντοχή και προσαρμοστικότητα τους.

Μετά από αυτή τη δυσάρεστη αλλά αναμενόμενη εξέλιξη μπαίνει θέμα τι θα κάνουμε την επόμενη άνοιξη. Η μια λύση είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα πολλών χομπιστών, που κάθε άνοιξη βάζουν τροπικά ψάρια στη λίμνη και το φθινόπωρο τα μαζεύουν μαζί με τους απόγονους τους. Σε τέτοια περίπτωση μπορεί να βάλει κανείς και κιχλίδες (αλλά όχι Μαλάουι) αλλά και άλλα ψάρια, όπως διάφορα είδη ζωοτόκων.

Η άλλη λύση είναι να μπουν κάποια ψάρια που ζουν στα δικά μας νερά, που λογικά θα επιβιώσουν και το χειμώνα. Μια τέτοια εκδοχή είναι και το Tropidophoxinellus spartiaticus, ενδημικό είδος της Πελοποννήσου που ζει στον ποταμό Νέδα και σε άλλα ποτάμια. Δεν είναι μεγάλο ψάρι, αφού δεν ξεπερνά τα 13 cm σε μήκος. Ζει σε σημεία του ποταμού που είναι στις άκρες και προφυλαγμένα από το ρεύμα από ρίζες και άλλα αντικείμενα.  Εδώ όμως μπαίνει το θέμα της πιθανής ζημιάς που μπορεί να κάνουν στην πανίδα της λίμνης.

Αυτή την στιγμή στη λίμνη, τα μόνα ζωντανά που υπάρχουν είναι μερικοί νωτονήκτες που ζευγαρώνουν (με αυτό το κρύο;) και ο βάτραχος, που όταν έχει ηλιοφάνεια βγαίνει σε ένα βράχο και μαζεύει θερμότητα. Η ζωή στο βυθό βέβαια συνεχίζεται με ένα πλήθος από μικροοργανισμούς που εργάζονται για την αποδόμηση των φύλλων και των άλλων υλικών που πέφτουν στο νερό διαρκώς.