Με εξαίρεση κάποια λίγα πελαγικά είδη (ψάρια που ζουν στην ανοιχτή θάλασσα ή λίμνη και όχι κοντά στους βράχους) ιδιαίτερα την εποχή του ζευγαρώματος, τα ψάρια μας (και μιλάμε βέβαια για τις κιχλίδες της λίμνης Malawi!) είναι territorial, δηλαδή διεκδικούν έναν δικό τους χώρο. Αυτό δεν είναι αποκλειστική συμπεριφορά των συγκεκριμένων ψαριών, αλλά σε αυτά είναι ιδιαίτερα έντονη και χαρακτηριστική. Μόνο όποιο μπορεί να εξασφαλίσει και να προστατέψει μια τέτοια περιοχή, έχει πιθανότητα να ζευγαρώσει. Κατά συνέπεια, μόνο τα ισχυρά αρσενικά θα αφήσουν απόγονους και αυτή η διαδικασία εξασφαλίζει το κάθε είδος. Στον περιορισμένο χώρο του ενυδρείου, όπου τα πιο αδύναμα μέλη δεν έχουν την δυνατότητα να απομακρυνθούν για να αποφύγουν τις επιθέσεις των ισχυρότερων, πρέπει να ληφθούν κάποιοι παράγοντες υπ' όψιν στην σύνθεση των ψαριών, πέρα από τις κρυψώνες που πρέπει να τους εξασφαλίσουμε με το σωστό στήσιμο του ενυδρείου .

Η πρώτη προϋπόθεση για να αποφύγουμε θανάτους μεταξύ των ψαριών, είναι να έχουμε μεγάλο αριθμό ψαριών, ανάλογα βέβαια με το μέγεθος του ενυδρείου. Με ποιο τρόπο και κάτω από ποια λογική βοηθάει αυτό, μπορούμε να το καταλάβουμε με το παρακάτω παράδειγμα:

Φανταστείτε ένα ενυδρείο 500 λίτρων. Μέσα σε αυτό βρίσκονται 2 αρσενικά και 3 θηλυκά ψάρια της οικογένειας Aulonocara. Τα ψάρια, και ιδιαίτερα τα 2 αρσενικά, αμέσως μετά την τοποθέτηση τους στο ενυδρείο, προσπαθούν να δουν ποιο είναι το ισχυρότερο και ποιο θα πάρει το πάνω χέρι. Όταν αυτό διαπιστωθεί, το ισχυρότερο αντιλαμβάνεται όλο τον χώρο του ενυδρείου σαν την περιοχή του και θα προσπαθήσει να διώξει από αυτήν το πιο αδύναμο αρσενικό. Αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα φυσικά, αφού το πιο αδύναμο αρσενικό δεν έχει δυνατότητα να απομακρυνθεί πέρα από τα όρια του ενυδρείου. Το δεύτερο αρσενικό πεθαίνει σε 1 - 2 μέρες από εξάντληση....

Και τώρα ας υποθέσουμε ότι στο ίδιο ενυδρείο βρίσκονται 20 αρσενικά και 40 θηλυκά. Η ιεραρχία θα ξεκαθαρισθεί και σε αυτή την περίπτωση, σύντομα. Από εδώ και πέρα φαίνεται η διαφορά. Όταν ένα αρσενικό απειληθεί από το ισχυρότερο αρσενικό, εξαφανίζεται μέσα στην ομάδα των υπόλοιπων. Ο κυνηγός χάνει το στόχο από τα μάτια του και θα βρεθεί να κυνηγάει ένα άλλο αρσενικό. Έτσι προσπαθεί να απομακρύνει 19 διαφορετικά ψάρια, πότε το ένα και πότε το άλλο. Σύντομα το κυρίαρχο αρσενικό εξαντλείται. Διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να απομακρύνει τα υπόλοιπα από την περιοχή που θα ήθελε για τον εαυτό του και υποχρεώνεται να περιορίσει τον χώρο που θα προστατεύει στο ελάχιστο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μπορεί να διώχνει τα άλλα από αυτή την μικρή περιοχή με επιτυχία. Με αυτή την τακτοποίηση δεν κινδυνεύει κανένα ψάρι να πεθάνει.

Αυτό δεν ισχύει μόνο ανάμεσα σε ψάρια του ίδιου είδους. Είναι βέβαια πάντα μεγαλύτερη η επιθετικότητα μεταξύ ψαριών του ίδιου είδους, αλλά και όταν δεν υπάρχει αρσενικό του είδους του κυρίαρχου αρσενικού, φροντίζει και διεκδικεί τον χώρο του απέναντι σε όλα τα άλλα αρσενικά, ανεξάρτητα είδους.

Ένα άλλο πρόβλημα που θα μας προκύψει κάποια στιγμή λόγω της επιθετικότητας των κιχλίδων είναι η προσθήκη στο ενυδρείο μας ενός νέου ψαριού. Αυτό μπορεί να γίνει γιατί βρήκαμε κάποιο ψάρι που μας ενδιαφέρει πολύ ή για να αντικαταστήσουμε κάποιο, που για διάφορους λόγους το χάσαμε. Αν απλά βάλουμε το νέο ψάρι στο ενυδρείο θα έχει μεγάλα προβλήματα. Όλα τα άλλα ψάρια θα το δουν σαν εισβολέα και δεν πρόκειται να το αποδεχτούν εύκολα. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, που οφείλονται στις συνθήκες του συγκεκριμένου ενυδρείου. Όταν χρειάσθηκε να μπει στο 1ο ενυδρείο το αρσενικό Pseudotropheus socolofi, αρχικά υπήρξε ένας προβληματισμός για τον τρόπο που θα το αντιμετώπιζαν τα άλλα. Επειδή το ενυδρείο δεν είχε όμως πολλά ψάρια και η πλειοψηφία ήταν Labidochromis sp. “yellow” που δεν είναι ιδιαίτερα επιθετικά, υπέθεσα ότι θα βρει αρχικά κάποιο χώρο να κρυφτεί και στην συνέχεια θα έβλεπα αν έπρεπε να λάβω κάποια μέτρα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν σε πολύ λίγες μέρες, να βρεθεί αυτό το ψάρι να πάρει τον πρώτο ρόλο μέσα στο ενυδρείο και αυτό εξακολουθεί να ισχύει και τώρα, με εξαίρεση τον Pundamilia nyererei που μεγαλώνοντας διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο και του πάει όλο και πιο πολύ κόντρα.

Οι λύσεις για να ξεπεράσουμε το πρόβλημα της μη αποδοχής των νέων ψαριών από τα ψάρια του ενυδρείου μας είναι δυο:

ã   Προσθήκη νεαρών ψαριών που δεν τα βλέπουν τα υπόλοιπα σαν αντιπάλους. Βέβαια δεν βάζουμε τόσο μικρά που να είναι δυνατόν να τα αντιληφθούν τα άλλα ψάρια σαν τροφή.

ã   Προσθέτουμε περισσότερα από ένα ψάρια και παράλληλα αλλάζουμε εντελώς την διακόσμηση του ενυδρείου, έτσι ώστε όλα τα ψάρια να βρεθούν σε ένα "νέο" περιβάλλον. Μέσα στην διαδικασία τακτοποίησης τους, θα βρουν και τα νέα ψάρια τους χώρους τους, χωρίς να πρέπει να μπουν σε μεριές που ήδη έχουν καταλάβει κάποια άλλα πριν από αυτά.