Είναι πολύ ωραίο να διαπιστώνεις ότι κάποιο ψάρι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως το Aphanius fasciatus, έχει σαν φυσικό του περιβάλλον νερά που απέχουν μόλις λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι σου!!! Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι αυτό το ψάρι ανήκει στα killifish.  Πληροφορίες για αυτό το ψάρι και την ύπαρξη του στα νερά της περιοχής μας υπήρχαν, αλλά δεν είχαμε κάνει την απόπειρα να πιάσουμε κάποια και να τα παρατηρήσουμε στο ενυδρείο. Μέχρι που κάποια στιγμή ένας φίλος, μαζί με μερικά κουνουπόψαρα Gambusia affinis έπιασε και κάποια άλλα, που δεν ήξερε τι είναι. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για Aphanius fasciatus. Αυτή την στιγμή έχουμε ένα αρσενικό και δυο θηλυκά άτομα σε ένα ενυδρείο 100 λίτρων.

Το Aphanius fasciatus περιλαμβάνεται στο παράρτημα ΙΙ της οδηγίας 92/43 της Ε.Ο.Κ. « Για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας». Αυτό δείχνει τη σημασία που έχει το συγκεκριμένο είδος για τα Ευρωπαϊκά οικοσυστήματα και τη μεγάλη σημασία που έχει η μελέτη του είδους.

Τα ψάρια του γένους Aphanius ανήκουν στην οικογένεια Cyprinodontidae. Τα συναντάμε στα νερά που βρίσκονται κοντά στις ακτές όλης της Μεσογείου, αλλά και στον Περσικό κόλπο. Φτάνουν το μήκος των 6 cm και σε ηλικία συνήθως μέχρι τα 3 χρόνια. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που έχουν βρεθεί άτομα με ηλικία μεγαλύτερη των 3 ετών. Το μεγαλύτερο που έχει βρεθεί ποτέ, ήταν ένα θηλυκό ολικού μήκους 7.065 cm και ηλικίας 6 ετών,  στη λιμνοθάλασσα της Κλείσοβας Μεσολογγίου. Ζουν σε νερό γλυκό, υφάλμυρο ή ακόμα και θαλασσινό.  Όπου ζουν σε γλυκό νερό, πρόκειται για νερό με υψηλή σκληρότητα. Πάντα όμως ζουν σε νερά ήσυχα και ρηχά, κοντά στις όχθες των ποταμών ή λιμνών ανάμεσα στα φυτά ή τις άλγες. Τα μικρά πολύ συχνά σχηματίζουν μεγάλα κοπάδια.

Τα Aphanius fasciatus, εκτός των άλλων περιοχών ζουν και στην περιοχή του δάσους της Καλογριάς, περίπου 30 Km από την Πάτρα, στον Νομό Ηλείας, στα κανάλια που βγαίνουν προς την θάλασσα. Στην περιοχή που τα πιάσαμε, ζουν μαζί με πάρα πολλά Gambusia affinis, τόσα, που πρέπει να κάνεις προσπάθεια κάθε φορά να τα αποφεύγεις για να μην μπουν μέσα στην απόχη!!! Ο ρόλος των G. affinis δεν είναι θετικός σε σχέση με τα άλλα ψάρια. Κάθε χρόνο γίνονται όλο και πιο πολλά εις βάρος των Aphanius fasciatus αφού είναι ανταγωνιστικά στο θέμα της τροφής, αλλά και πολύ επιθετικά απέναντι στα μικρά των άλλων ειδών. Το εντυπωσιακό ήταν ότι στα ίδια νερά, σε λίγο μεγαλύτερο βάθος είδαμε να κολυμπούν πολλά θαλασσινά ευρύαλα ψάρια, μεταξύ των οποίων και Λαβράκια (Dicentrarchus labrax), Κέφαλοι (Mugil cephalus), Σαργοί (Diplodus sargus) και φυσικά και ένα είδος Γωβιού (οικογένεια  Gobiidae), ένα από τα οποία είναι σε ενυδρείο μας, με μήκος για την ώρα μόλις 2 cm.

Συνώνυμα του είδους Aphanius fasciatus είναι:

Lebias calaritana (Costa , 1839),

Cyprinodon fasciatus (Boulenger, 1915),

Cyprinodon marmoratus (Gridelli, 1936) και

Cyprinodon calaritanus (Valenciennes, 1846).

Κοινά ονόματα: ζαμπαρόλα, γούργος, ζαχαριάς.

Τα Aphanius fasciatus, μαζί με άλλα είδη, όπως το Atherina boyeri και είδη της οικογένειας των Gobiidae, είναι ευρύαλα και ευρύθερμα λιμνοθαλάσσια είδη, μπορούν δηλαδή να αντέχουν μεγάλες μεταβολές στην θερμοκρασία, αλλά και στην περιεκτικότητα του νερού σε αλάτι. Είναι το ψάρι με την μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στην αλατότητα του νερού στην Ευρώπη, αν όχι παγκόσμια. Επιβιώνει σε τιμές αλατότητας από 0 μέχρι και 180 ‰ (gr αλάτι ανά λίτρο νερού) αλλά φυσικά η προσαρμογή πρέπει να γίνεται σταδιακά, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ανώτερες και κατώτερες τιμές. Μεγαλύτερη επιτυχία σε αυτή την διαδικασία έχουμε αν προσαρμόζουμε μικρά άτομα. Για να καταλάβουμε την έκταση της αντοχής και της προσαρμοστικότητας του, αρκεί να αναφέρουμε ότι στην Μεσόγειο η αλατότητα είναι 37 - 39 ‰, και ότι άλλα ευρύαλα είδη αντέχουν σε πολύ μικρότερες τιμές. Π.χ. Κέφαλοι 0 - 40 ‰, Λαβράκια  23 - 45 ‰ και το Χέλι (Anguilla anfuilla) 0 - 40 ‰. Θεωρητικά, για τα περισσότερα ψάρια η ιδανικότερη τιμή είναι 18 ‰ γιατί σε αυτή την αλατότητα, τα σωματικά υγρά του ψαριού έχουν την ίδια οσμωτική πίεση με το περιβάλλον νερό και έτσι το ψάρι έχει μικρές απώλειες ενέργειας για οσμωρύθμηση και λιγότερο στρες. Αυτό φυσικά είναι θεωρητικό γιατί για κάθε ψάρι υπάρχουν παρεκκλίσεις. Σε μια μελέτη αύξησης που έχει κάνει ο Ι. Λεονάρδος στο Aphanius fasciatus, βρήκε  ότι στο 20 ‰  είχε την καλύτερη αύξηση, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν και το καλύτερο περιβάλλον για αυτό το ψάρι. Όταν μιλάμε για αύξηση, εννοούμε μεταβολή του μήκους ή του βάρους ή και των δυο. Πώς μεγαλώνει δηλαδή ένας οργανισμός. Όταν οι συνθήκες είναι καλές, η τροφή ικανοποιητική και κατάλληλη η θερμοκρασία, τότε το ψάρι μπορεί και μεγαλώνει. Όταν όμως, έστω και ένα από αυτά τα στοιχεία δεν είναι ικανοποιητικό, τότε δεν μεγαλώνει και συνήθως δεν επιβιώνει. Αυτό σημαίνει ότι μια καλή αναλογία για το Aphanius fasciatus είναι 2 μέρη θαλασσινό και 1 μέρος γλυκό νερό, ή 20 gr αλάτι ανά λίτρο γλυκού νερού.

 Είναι είδος ιδιαίτερα σημαντικό για τις λιμνοθάλασσες καθώς είναι μεταξύ των λίγων ειδών που ολοκληρώνουν το βιολογικό τους κύκλο μέσα σ' αυτές. Τα πιο πολλά είδη ψαριών που ζουν στις λιμνοθάλασσες δεν μπορούν να αναπαραχθούν στα υφάλμυρα νερά και καταφεύγουν στην θάλασσα. Επειδή όμως τα υφάλμυρα νερά είναι πλούσια σε φυτοπλαγκτόν και ζωοπλαγκτόν, έρχονται εκεί για να τραφούν.

 Ζει και τρέφεται στην ακτή συναντάται σε πολύ μικρό βάθος που δεν μπορούν άλλα είδη να πλησιάσουν, τρέφεται με ασπόνδυλους οργανισμούς, οργανική ύλη, λάρβες εντόμων και θεωρείται ένα από τα είδη που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην βιολογική αντιμετώπιση των κουνουπιών.

"... Το κάθε φύλο παρουσιάζει ιδιαίτερη εμφάνιση, καθώς επίσης και χαρακτηριστικό χρωματισμό. Στα θηλυκά άτομα το σώμα τους έχει χρώμα καφέ υποπράσινο μέχρι καφέ λαδί, η ράχη είναι πιο σκούρα ενώ η κοιλιακή περιοχή ανοιχτόχρωμη ως άσπρη. Στα πλευρά υπάρχουν 14 περίπου σκοτεινόχρωμες κάθετες ταινίες. Τα πτερύγια είναι ανοιχτόχρωμα, τα οποία την περίοδο της αναπαραγωγής λαμβάνουν ένα υποκίτρινο χρώμα, στο ραχιαίο πτερύγιο οι δυο πρώτες ακτίνες εμφανίζονται μαυριδερές. Στην περιοχή της ουράς εμφανίζονται διάσπαρτα μαύρα στίγματα, τα οποία στη συνέχεια δείχνουν να συγκεντρώνονται σε μια κηλίδα στο ύψος των υπουραίων πλακών. Τα αρσενικά άτομα παρουσιάζουν πιο έντονο χρωματισμό ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής, τα πτερύγια τους είναι πιο μεγάλα απ' αυτά των θηλυκών με πιο έντονο κίτρινο χρώμα, στο ραχιαίο πτερύγιο κατά την περίοδο της αναπαραγωγής οι δυο πρώτες ακτίνες, όπως και η κατάληξη των υπόλοιπων ακτίνων, λαμβάνουν μαύρο χρώμα, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα μαύρο περίγραμμα. Στα πλευρά οι κάθετες ζώνες είναι περί τις 10, οι οποίες φαίνονται να συνεχίζονται στο ραχιαίο και στο εδρικό πτερύγιο όταν αυτά είναι κλειστά, ενώ όταν είναι ανοιχτά διακρίνονται σαν οριζόντιες ταινίες παράλληλες προς τον κατά μήκος άξονα του σώματος. Στο τέλος του ουραίου πτερυγίου διακρίνεται μια μαύρη κάθετη ταινία." (Ι. Λεονάρδος)

Πρόκειται για ψάρια ζωηρά και κινητικά και για αυτό το λόγο χρειάζονται ένα σχετικά μεγάλο ενυδρείο. Χρειάζονται πολλά φυτά για να μπορούν να κρύβονται, αλλά και σαν χώρο για να γεννούν. Εκεί μπορούν να προστατεύονται και τα μικρά. Επειδή συχνά ζουν σε ομάδες είναι προτιμότερο να τα διατηρούμε σε ομάδα μέσα στο ενυδρείο και όχι μόνο ένα ζευγάρι. Αυτό τους δίνει την αίσθηση της ασφάλειας μέσα στο κοπάδι, αλλά και μειώνει την επιθετικότητα μεταξύ των αρσενικών ή την επιθετικότητα του αρσενικού προς το θηλυκό. Βέβαια είναι γενικά ειρηνικά ψάρια και οι αψιμαχίες μεταξύ των αρσενικών είναι συνήθως αθώες, χωρίς συνέπειες.

Αυτό που είναι σημαντικό για την διατήρηση τους σε ενυδρείο και την αναπαραγωγή, είναι η προσθήκη αλατιού στο νερό. Εγώ χρησιμοποιώ αλάτι για θαλασσινά ενυδρεία και αυτό είναι αρκετό. Σε κάθε αλλαγή νερού προσθέτω μια κουταλιά σούπας ανά 10 λίτρα νέου νερού. Αυτή η ποσότητα ήταν δοκιμαστική για να δω τις αντιδράσεις, αλλά απ' την στιγμή που αναπαράγονται και είναι υγιή, δεν αύξησα την ποσότητα αλατιού. Μέσα στο ενυδρείο έβαλα  και Ceratophyllum demersum  αλλά μάλλον επηρεάζεται από την ύπαρξη του αλατιού μέσα στο νερό γιατί μετά από λίγες μέρες άρχισε να διαλύεται. Παράλληλα έχουν μπει δοκιμαστικά και κάποια άλλα είδη φυτών και όσα δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα θα παραμείνουν. Το καλό είναι ότι τα ψάρια δεν χρειάζονται τίποτα άλλο που να θυμίζει θαλασσινό ενυδρείο πέρα από το αλάτι. Είναι πιθανόν να αρκούνται χωρίς πρόβλημα και σε μαγειρικό αλάτι, αλλά δεν θέλω να ρισκάρω και να το δοκιμάσω για την ώρα. Ένας φίλος χομπίστας όμως, που πήρε μερικά από τα μικρά, τα διατηρεί τους τελευταίους 2 μήνες προσθέτοντας μαγειρικό αλάτι χωρίς πρόσθετα και δεν έχει διαπιστώσει κανένα πρόβλημα. Πάντως δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουν σε γλυκό νερό χωρίς ιδιαίτερα προσεκτική και σχετικά μακροχρόνια προσαρμογή, αλλά είναι πολύ ωραία ψάρια και αυτό που ζητούν δεν είναι τίποτα δύσκολο. Αν μείνουν έστω και λίγες ώρες κατευθείαν σε γλυκό νερό, το πρώτο σύμπτωμα είναι το φάγωμα της ουράς και των πτερυγίων. Αυτό φαίνεται και στην εικόνα 2 αριστερά αλλά και στην εικόνα που δείχνει το ζευγάρωμα, όπου και το θηλυκό έχει πρόβλημα στην ουρά. Σε αυτές, τα ψάρια είναι ήδη σε κατάλληλο νερό, αλλά φαίνεται η βλάβη στις ουρές, που μετά από 3-4 μέρες διορθώθηκε. Την ζημιά την έπαθαν στο νερό που είχαμε προετοιμάσει για την μεταφορά τους, μετά την σύλληψη τους από το φυσικό τους περιβάλλον.

Συλλέγοντας Aphanius fasciatus με τον Βασίλη στην Καλογριά. Φωτογραφίες: Γ. Χαλβατζής

 Η αναπαραγωγική τους περίοδος διαρκεί από τις αρχές της άνοιξης μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού. Αυτό βέβαια στο φυσικό τους περιβάλλον, γιατί στο ενυδρείο μέχρι τον Οκτώβρη εξακολουθούν να ζευγαρώνουν. Το αρσενικό είναι συνέχεια σε αναζήτηση θηλυκού για να ζευγαρώσει. Αρχικά κάνει γρήγορες κινήσεις επίδειξης μπροστά από το θηλυκό. Μετά παίρνει θέση πάνω από το θηλυκό, ακουμπώντας το σαγόνι του πάνω στο κεφάλι της θηλυκής ακολουθώντας την. Κινούνται σχετικά αργά και κάθε λίγο η θηλυκή αφήνει ένα δυο αυγά πάνω σε μια πέτρα, στον βυθό ή πάνω σε φυτά και ταυτόχρονα το αρσενικό με γρήγορες κινήσεις πηγαίνει στο πλάι της θηλυκής και τα γονιμοποιεί. Αυτή η διαδικασία πραγματοποιείται χάριν  ενός πολύ καλού συγχρονισμού του ζευγαριού και επαναλαμβάνεται κάθε 15 - 20 δευτερόλεπτα. Η στάση που παίρνουν κατά το ζευγάρωμα φαίνεται στην φωτογραφία 3. Στην διαδικασία ζευγαρώματος επιλέγει η θηλυκή τα σημεία που θα αφήσει 1-2 αυγά κάθε φορά, και συνήθως τα κολλά σε διάφορα σημεία σε όλο το ενυδρείο. Στο δικό μας ενυδρείο πάντως, δεν δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση, αλλά γεννά πάνω σε φυτά, σε βράχους, στο φίλτρο, ακόμα και στις γωνίες του ενυδρείου. Εκείνο που δεν γνωρίζω ακόμα είναι πόσα από αυτά γλιτώνουν από τους γονείς ή τα άλλα ψάρια τις επόμενες μέρες.

Έχω παρατηρήσει ότι πολύ συχνά, όταν κάποιο αυγό δεν βρεθεί σε σωστό σημείο κολλημένο, γυρνά η θηλυκή και το τρώει αμέσως. Αυτό μειώνει τον αριθμό των αυγών που είναι πιθανό να εκκολαφτούν. Τα αυγά εκκολάπτονται σε 10 - 15 μέρες, ανάλογα με την θερμοκρασία και μπορούν να τραφούν με νεοεκκολαφθείσα Artemia. Τα αυγά μετά από μερικές ώρες μπορούμε να τα πιάσουμε με το χέρι και να τα βάλουμε σε άλλο ενυδρείο, αφού σκληραίνουν αρκετά και δεν υπάρχει κίνδυνος να τα χαλάσουμε. (Λευκά αυγά σημαίνει ότι δεν είναι γονιμοποιημένα ή το έμβρυο είναι νεκρό και πρέπει να τα αφαιρούμε). Μια εναλλακτική λύση είναι να τα βάλουμε μέσα σε ένα δοχείο με νερό, περί τα 10 λίτρα, και μαζί φυτά ή άλγες. Αυτό το δοχείο πρέπει να έχει πολύ φως, αλλά όχι ήλιο για να μην ανέβει πολύ η θερμοκρασία. Μέσα σε αυτό το νερό αναπτύσσονται μικροοργανισμοί με τους οποίους τρέφονται τα μικρά μέχρι να φτάσουν σε μέγεθος τέτοιο, που να μπορούν να φάνε την ίδια τροφή με τα ενήλικα άτομα. Ακόμα πιο καλή λύση για κάποιους που έχουν την δυνατότητα, είναι να βάλουμε φυτά και άλγη από την περιοχή που έχουν συλληφθεί τα ψάρια, αφού αυτά τα υλικά είναι ήδη "εμβολιασμένα" με τους κατάλληλους μικροοργανισμούς.

Τα μικρά στην αρχή δεν είναι εύκολο να τα δούμε αν έχουν μείνει στο ενυδρείο με τους γονείς. Όταν τρομάζουν κατεβαίνουν στον βυθό με μεγάλη ταχύτητα και μένουν ακίνητα, έτσι που είναι αδύνατον να τα δούμε αν το υπόστρωμα είναι άμμος. Το κακό είναι ότι τα ενήλικα ψάρια τρώνε όσα μικρά βρουν και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επιβιώνουν ελάχιστα. Από την άλλη μεριά δεν είναι εύκολο να δούμε τα αυγά και να τα μαζέψουμε. Όσα είναι σε εμφανή σημεία τα τρώνε αργά ή γρήγορα τα ψάρια. Η σωστή λύση είναι να έχουμε ένα ζευγάρι σε ένα ενυδρείο και μετά από το ζευγάρωμα μερικών ημερών να τα μεταφέρουμε σε άλλο και στο πρώτο να μένουν μόνο τα αυγά. Αυτό φυσικά προϋποθέτει χώρο και εξοπλισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, κάποια στιγμή, θα βρεθούμε με πάρα πολλά μικρά, αφού όλο το καλοκαίρι δεν σταματούν να γεννούν!!!

Εγώ αποφάσισα να κάνω αυτή την διαδικασία, αφού δεν γινόταν να έχω μικρά με άλλο τρόπο. Έβαλα τα 3 ψάρια, ένα αρσενικό και δυο θηλυκά, μέσα σε ένα ενυδρείο 100 λίτρων για ένα διάστημα 40 ημερών. Είδα ότι ζευγάρωσαν και μετά τα απομάκρυνα από αυτό το ενυδρείο και τα έβαλα σε ένα 60 λίτρων. Το πρώτο ενυδρείο, μετά την μετακίνηση των ψαριών ήταν αρχικά κενό. Μετά όμως από μερικές μέρες φάνηκαν τα πρώτα μικρά. Όσο περνούσαν οι ημέρες γίνονταν όλο και πιο πολλά αφού τα αυγά δεν είχαν γεννηθεί όλα την ίδια μέρα και άρα η εκκόλαψη δεν γίνεται ταυτόχρονα. Αυτή την στιγμή δεκάδες μικρά κολυμπούν στο ενυδρείο. Στο άλλο ενυδρείο έχουν γεννήσει πάλι και θα χρειαστεί να μεταφερθούν σε ένα τρίτο αν θέλω να κρατήσω και αυτά τα αυγά.

Η θερμοκρασία που χρειάζονται το καλοκαίρι είναι 20 - 25°C. Σε μεγαλύτερες θερμοκρασίες δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αλλά όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα είδη, η διαρκής υψηλή θερμοκρασία μάλλον συντομεύει την διάρκεια της ζωής τους. Έχει διαπιστωθεί ότι σε θερμοκρασίες 30° C και πιο πάνω, μετά από ένα καλοκαίρι δεν αναπαράγονται ξανά. Τον χειμώνα η θερμοκρασία πρέπει να πέφτει αρκετά. Σε ένα θερμαινόμενο δωμάτιο δεν είναι εύκολο να έχουμε στο ενυδρείο διαρκώς 10° C ή και πιο λίγο, γι αυτό και το πιο καλό είναι να διατηρούμε το ενυδρείο σε έναν χώρο που δεν επηρεάζεται άμεσα από την κεντρική θέρμανση. Αυτό που είναι απαραίτητο όμως είναι να μην περνά τον χειμώνα η θερμοκρασία τους 20 C.

Αλλαγές νερού κάθε βδομάδα είναι απαραίτητες, όπως και σε όλα τα άλλα ψάρια, με παράλληλη προσθήκη της αντίστοιχης ποσότητας αλατιού.

Όσο για το είδος τροφής που μπορούμε να τους προσφέρουμε, είναι πολύ λίγο απαιτητικά, αλλά χρειάζονται μεγάλες ποσότητες και πιο πολύ τα θηλυκά το καλοκαίρι που η θερμοκρασία είναι υψηλή και είναι η περίοδος που γεννούν. Μπορούμε να ταΐζουμε ζωντανή ή κατεψυγμένη τροφή, αλλά και κάθε είδος τροφής που βρίσκουμε στο εμπόριο, αρκεί να έχει το κατάλληλο μέγεθος για να μπορούν να την φάνε. Πολύ καλά αποτελέσματα βλέπω με το αποξηραμένο σκουλήκι, αλλά και την τροφή που δίνουν στα εκτροφεία ψαριών, μόνο που αυτή απαιτεί συχνές αλλαγές νερού γιατί είναι πλούσια σε πρωτεΐνες και για αυτό το λόγο επιδεινώνει την ποιότητα του νερού. Φυσικά είναι πολύ θετικό να τους παρέχουμε ποικιλία τροφών και όχι μόνιμα ένα είδος και είναι σαφές ότι η ζωντανή τροφή είναι ότι καλύτερο.

Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν κάποιοι χομπίστες αποφάσιζαν να διαθέσουν ένα ενυδρείο και να βάλουν αυτά τα όμορφα και ζωηρά ψαράκια. Το γεγονός ότι ζουν στην Ελλάδα είναι ένας επιπλέον λόγος για να ασχοληθούμε με αυτά. Φυσικά, επειδή ζουν σε νερό με αλατότητα, είναι υποχρεωτικό να κρατούνται μόνα τους σε ένα ενυδρείο. Παρόλα αυτά όμως, κάποια φυτά  όπως : Java moss, Hygrophila corymbosa "siamensis", Crinum thaianum, Heteranthera zosterifolia, αντέχουν την μικρή αλατότητα που χρειάζονται τα Aphanius fasciatus και καταφέρνουν να ευδοκιμήσουν στις συγκεκριμένες συνθήκες και  να αναπτύσσονται κανονικά, όπως έχω διαπιστώσει. Και θεωρώ ότι είναι σχεδόν... πρόκληση η δημιουργία ενός φυτεμένου ενυδρείου "ειδικών συνθηκών",  όπου μέσα σε αυτό θα μεγαλώνουν και θα αναπαράγονται τα πανέμορφα αυτά ψάρια...

 
Τον επόμενο καιρό, όταν μεγαλώσουν λίγο τα μικρά, θα μπορώ να δώσω κάποια σε όσους πιστεύουν ότι θα τους ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Εξάλλου είναι πολλά για να τα κρατήσω για καιρό σε ένα ενυδρείο.
Ένα μέρος από αυτά, θα τα αφήσουμε πάλι στον τόπο που πιάσαμε τους γονείς.

Φωτογραφίες ζευγαρώματος

Στοιχεία:

Προσωπική επικοινωνία με τον  Ιωάννη Λεονάρδο τον οποίο ευχαριστούμε για τις πολύτιμες πληροφορίες του για το είδος A. fasciatus, το οποίο έχει μελετήσει και εξακολουθεί να μελετά.

Προσωπική επικοινωνία με τον Heiko Kaerst μέλος της Deutsche Killifisch Gemeinschaft, που έχει ασχοληθεί με το είδος A. fasciatus, διατηρώντας το σε ενυδρεία και κάνοντας αναπαραγωγές.