Το Hemianthus micranthemoides ανήκει στην οικογένεια Scrophulariaceae, και προέρχεται από την Τροπική Αμερική. Κατά τον Cook, στην οικογένεια Hemianthus ανήκουν περίπου 10 είδη, και μόνο το H. micranthemoides  συναντάται βορειότερα από τα άλλα. Είναι ένα πανέμορφο υδρόβιο φυτό του οποίου το ύψος κυμαίνεται μεταξύ  5 cm και 25 cm, αντέχει σε θερμοκρασίες από 18^ο C έως 28^ο C και μπορεί να ευδοκιμήσει σε μαλακό αλλά και σκληρό νερό, με pH από 5 έως 8.  Συχνά συναντάται με το όνομα micranthemum micranthemoides, όμως, το Hemianthus χωρίστηκε από τα micranthemum λόγω της διαφορετικής κατασκευής των ανθέων του.

Κάποιες φορές μπορεί να το δούμε να πωλείται, από λάθος, με το όνομα Micranthemum umbrosum. Το Micranthemum umbrosum είναι μεν συγγενικό φυτό, όμως τα φύλλα του H. micranthemoides  είναι σε ομάδα των τεσσάρων αντί για δύο που έχει το M. umbrosum. Τα κοινά ονόματα που του αποδίδουν  είναι τα: «Pearl grass» και «baby tears». To Hemianthus micranthemoides μεγαλώνει γρήγορα, όμως, απαιτεί πολύ φως και υπόστρωμα πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά. Έχω διαβάσει σε μερικές αναφορές, να υποστηρίζεται η άποψη ότι μπορεί να μεγαλώσει εξίσου καλά χωρίς παροχή  CO2. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η διαπίστωση με εντυπωσιάζει!

(Επειδή όμως… «πίστευε και μη,… Ερεύνα» έβαλα ένα ματσάκι από το φυτό στο άλλο φυτεμένο μας ενυδρείο να δω πως θα τα πάει χωρίς CO2.) Έχει παρατηρηθεί από χομπίστες, ότι προτιμά φίνο χαλίκι μικρής διαμέτρου (2-4 cm) για να απλώσει τις μικρές επιφανειακές ρίζες του. Μεγαλώνει οριζόντια και κάθετα, πολύ συχνά θα το δούμε με την κλασσική του θαμνώδη μορφή μέσα στα ενυδρεία αλλά και ως χαλί.
Ότι σχήμα και να έχει, είναι ένα φυτό απλά… καταπληκτικό!

Στο δικό μου ενυδρείο το H. micranthemoides μεγαλώνει ως θάμνος και τους τελευταίους δύο μήνες πρέπει να το κλαδεύω κάθε εβδομάδα αν θέλω να το διατηρήσω στη μορφή που έχει τώρα. Πιο παλιά όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά. Ενώ στην αρχή η ανάπτυξή του ήταν εντυπωσιακή, ξαφνικά σταμάτησε να αναπτύσσεται. Τα κλαράκια του -προς τη ρίζα- άρχισαν να ξεραίνονται, τα φύλλα στο σημείο εκείνο σκούραιναν, παίρνοντας μία περίεργη καφέ απόχρωση, και γενικά μου έδινε την εντύπωση ότι  κάτι του φταίει. Καλώς ή κακώς, εκείνο το διάστημα μέσα στο ενυδρείο υπήρχαν πάρα πολλά φυτά και υποψιάζομαι ότι το φυτό απλά δεν είχε χώρο να αναπτυχθεί μιας και τα άλλα το «έπνιγαν». Πιθανόν να μην έφτανε αρκετό φως σε αυτό και η κίνηση του νερού να μην ήταν ικανοποιητική λόγω των τειχών που είχαν δημιουργήσει τα άλλα φυτά γύρω του. Επειδή δεν μου αρέσει να «χάνω» φυτά και το H. micranthemoides είναι ένα μικρό κόσμημα μέσα στο ενυδρείο, αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα. Μετακίνησα το φυτό και του έδωσα περισσότερο χώρο και φως. Το φύτεψα στο σημείο που βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο ενυδρείο μου, αφού πρώτα φρόντισα να βάλω στην «περιοχή» του, μέσα στο χαλίκι, μερικά initial sticks επιπλέον, για παν ενδεχόμενο! Η αλήθεια είναι ότι μάλλον άργησε να πάρει «εμπρός» και είχα απογοητευτεί. Το φυτό αναπτυσσόταν αργά και δεν έμοιαζε καθόλου με τους υπέροχους θάμνους που έβλεπα στις φωτογραφίες. Έκανα μια τελευταία προσπάθεια, το ξερίζωσα πάλι όλο, το κλάδεψα στο ύψος που ήθελα και το φύτεψα  σε μικρά -μικρά ματσάκια το ένα δίπλα στο άλλο, σε διάμετρο περίπου 8 εκατοστών – σε αντίθεση με την πρώτη φορά που το φύτεψα ρίζα – ρίζα.  Δεν περίμενα να συμβεί αυτό που συνέβη. Μέσα σε δύο τρεις ημέρες το φυτό πέταξε καινούρια βλαστάρια και ήθελε κλάδεμα. Κάποια κλαράκια είχαν αρχίσει να γέρνουν «φλερτάροντας» το χαλίκι... Ήταν η «απαρχή» ενός χαλιού
H. micranthemoides. Κατά τη γνώμη μου το φυτό δείχνει πολύ καλύτερο ως χαλί παρά ως θάμνος, μόνο που εγώ δεν είχα την υπομονή να το αφήσω να «ξαπλώσει» στο χαλίκι (επιπροσθέτως ... κάτι έπρεπε να κάνω τη Riccia!!!)
  Το H. micranthemoides  είναι ένα φυτό που προσελκύει τα βλέμματα γι’ αυτό και του αξίζει η καλύτερη θέση μέσα στο ενυδρείο! Μπορεί να είμαι λίγο υποκειμενική, η αλήθεια είναι όμως ότι το συγκεκριμένο φυτό πρέπει να φυτευτεί στο μπροστινό μισό του ενυδρείου.

Είναι πολύ εύκολο στο κλάδεμα αλλά και στον τρόπο με τον οποίο πολλαπλασιάζεται. Αποφασίστε το ύψος που θέλετε να το κρατήσετε και κόψτε τα κλαράκια στο σημείο εκείνο. Φυτέψτε τα και λίαν συντόμως θα έχετε ένα ακόμη φυτό! Τα «νεόκοπα»  κλαράκια είναι  εξαιρετικά… επιθετικά! Θα βγάλουν ρίζες ακόμα και αν το ύψος τους δεν ξεπερνά  τα 2 – 3 εκατοστά! Ή, αφήστε το «ξαπλώσει» πάνω στο χαλίκι και σύντομα θα ριζώσει από τις πλάγιες ρίζες του. Μπορείτε ακόμη, να βυθίσετε ένα κλαράκι στο χαλίκι, πιέζοντάς το λίγο στο κέντρο, αφήνοντας παράλληλα τις δύο άκρες του έξω. Έχω διαβάσει ότι αυτός ο τρόπος είναι ακόμη πιο γρήγορος.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι είναι σχετικά εύκολο και ευπροσάρμοστο φυτό, αρκεί να του παρέχετε πολύ φως και θρεπτικά συστατικά. Θα πρέπει να προσέξετε  τη χρήση φαρμάκων στο ενυδρείο, μιας και μπορεί να προκαλέσει στο φυτό «νανισμό» - παρακωλύοντας την ανάπτυξή του, ή και… αφανισμό.  Και  να θυμάστε: όταν σιφωνάρετε  το βυθό να κουνάτε λίγο το φυτό  ή να βάζετε τη σκούπα βυθού από πάνω του  προκειμένου να απομακρύνετε τα οργανικά στοιχεία και ό,τι άλλο μπορεί να έχει κατακάτσει μέσα στα κλαριά και ιδιαίτερα προς τη βάση του φυτού γιατί η πιθανότητα να σας  επισκεφτεί κυανοβακτήριο (BGA) είναι σχετικά μεγάλη.

Καλή επιτυχία!

 Φωτογραφίες: ΓΗ & ΥΔΩΡ