Εδώ και πολλά χρόνια, στον χώρο του ενυδρείου υποστηρίζεται από πολλούς χομπίστες σε όλο τον κόσμο, η χρησιμότητα της προσθήκης αλατιού σαν θεραπευτικό, αλλά και υποβοηθητικό υλικό. Οι λόγοι που υποστηρίζεται αυτό είναι πολλοί, άλλοι αποδεδειγμένοι και άλλοι εκ του αποτελέσματος.

Αρχικά πρέπει να πούμε ότι όταν μιλάμε για αλάτι εννοούμε συνήθως το κοινό αλάτι μαγειρικής, αλλά χωρίς πρόσθετα βοηθητικά ροής. Για το αν είναι κατάλληλο το αλάτι με ιώδιο ή χωρίς ιώδιο, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Από κάποιους υποστηρίζεται ότι το ιώδιο παίζει θετικό ρόλο για τα ψάρια, ενώ άλλοι πάλι λένε ότι κάνει κακό...

Η χρήση του, συνιστάται σε τρεις περιπτώσεις:

1. Μια μικρή ποσότητα αλατιού μέσα στο νερό και η προσθήκη ανάλογης ποσότητας σε κάθε αλλαγή νερού που κάνουμε. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για μια κουταλιά αλάτι ανά 30 έως 50 λίτρα νερού. Αυτή η ποσότητα θεωρείται πολύ χρήσιμη όταν έχουμε κάποια είδη της οικογένειας Poeciliidae, όπως είναι τα Guppies Poecilia reticulata. Το αλάτι σε αυτά τα ψάρια είναι πολύ βοηθητικό και έχει διαπιστωθεί και σε δικά μας ενυδρεία, αφού μετά από την προσθήκη του έπαψαν να υπάρχουν προβλήματα με τα ψάρια, όπως φαγωμένα πτερύγια και ανεξήγητοι θάνατοι. Επίσης πολύ θετική είναι η δράση του σε ενυδρεία με κίλλι της εύκρατης ζώνης όπως είναι όλα τα είδη Aphanius. Αλλά και για όλα τα ψάρια βοηθά μια μικρή ποσότητα, αφού λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στα εξωπαράσιτα που δεν αντέχουν την διαφορά στην οσμωτική πίεση που δημιουργεί το αλάτι. Η διαφορά στην οσμωτική πίεση, αν είναι μέσα σε λογικά όρια, είναι εύκολα αποδεκτή από τα ψάρια, αλλά πολύ πιο δύσκολη σε μικρότερους οργανισμούς όπως είναι τα παράσιτα. Παράλληλα το αλάτι συστέλλει τους πόρους στο δέρμα των ψαριών και ανανεώνει την βλέννα του καλύπτει το δέρμα τους. Αυτή η βλέννα είναι μια ασπίδα των ψαριών κατά των εξωπαράσιτων. Επιπλέον από προσωπική εμπειρία, αλλά και πληροφορίες άλλων χομπιστών, προσθήκη αλατιού στο ενυδρείο με αφρικανικές κιχλίδες των λιμνών Μαλάουι και Τανγκανίκα, χωρίς να δημιουργούν κανένα πρόβλημα έχουν θετική επίδραση. Αυτό έχει δοκιμαστεί στα συγκεκριμένα είδη, όταν για παράδειγμα υπάρχει πρόβλημα θολώματος ματιού, που τις πιο πολλές φορές θεραπεύει την πάθηση που προέρχεται πολύ συχνά από χτύπημα, βακτηριακή και παρασιτική προέλευση  ή από στρες.

2. Μεγαλύτερη ποσότητα αλατιού μέσα στο ενυδρείο για μικρό χρονικό διάστημα, μετά από εκδήλωση ασθένειας. Συνήθως πρόκειται για θεραπεία διάρκειας περίπου μιας εβδομάδας έως και 10 ημερών. Προσθέτουμε το αλάτι σε μια ή το πολύ σε δυο δόσεις, ώστε να είναι απότομη η αύξηση της οσμωτικής πίεσης, για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Μετά από την διαδικασία αυτή όμως, αφαιρούμε το αλάτι με μικρές αλλαγές νερού, σταδιακά, 10% κάθε μια ή δυο μέρες, για να μην καταπονούμε τα ψάρια. Στην περίπτωση αυτή, πρόκειται για ποσότητα 50 gr ανά 10 λίτρα νερού. Καλά αποτελέσματα έχουμε στην περίπτωση της ασθένειας IchthyopHthirius multifillis (το γνωστό Ικ) σε συνδυασμό με άνοδο της θερμοκρασίας, αλλά και για άλλες ασθένειες που οφείλονται σε παράσιτα και σε μύκητες.

3. Σύντομα θεραπευτικά μπάνια ψαριών που έχουν προσβληθεί από παράσιτα ή άλλες ασθένειες που έχουν να κάνουν με μύκητες. Αυτά τα μπάνια έχουν διάρκεια μερικών λεπτών της ώρας και μπορεί να γίνονται μια φορά ή επανειλημμένα για κάποιες μέρες. Το αλάτι σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί άμεσα κατά των παράσιτων που απομακρύνονται από το ψάρι πεθαίνοντας από την μεγάλη διάφορα της οσμωτικής πίεσης. Ένα παράδειγμα είναι και το παράσιτο Lernaea που προσβάλει συνήθως τα χρυσόψαρα και αρκετά είδη κιχλίδων. Για αυτή την θεραπεία χρησιμοποιούμε ποσότητα μέχρι και 30 γραμμάρια/λίτρο, δηλαδή 3 κιλά αλάτι στα 100 λίτρα νερού. Αν κατά την διάρκεια της θεραπείας αυτής δούμε ότι το ψάρι γέρνει προς το πλάι, πρέπει αμέσως να το βγάλουμε από το δοχείο και να το μεταφέρουμε στο ενυδρείο. Αυτή η διαδικασία στρεσάρει το ψάρι πολύ και για αυτό τον λόγο δεν πρέπει να την εφαρμόζουμε με την πρώτη ευκαιρία, αλλά μόνο σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις ασθενειών, αφού δεν έχουν απόδοση άλλες μορφές θεραπείας.