"Ενυδρείο;" Τι είναι αυτό; Τρώγεται;"
Έτσι θα απαντούσα πριν από 10 -12 χρόνια, αν με ρωτούσαν τι είναι ενυδρείο!!! Σήμερα, αυτό που μετά βεβαιότητας μπορώ να σας πω είναι ότι... όχι, δεν τρώγεται!!! Όλα τα άλλα που σημαίνει η λέξη  "ενυδρείο" τώρα τα μαθαίνω! Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια μεσολάβησαν αρκετά. Και αν πάμε ακόμα πιο πίσω, προηγήθηκαν πολλά, μα πάρα πολλά κατοικίδια: γαρδελάκια, καναρινάκια, σκυλάκια και γατάκια ! Μεταξύ αυτών και ο γλυκός μου Στάφυ, ένα πανέμορφο Νορβηγικό Έλκγουντ! Ο Στάφυ στη χώρα του έσερνε έλκηθρα, μέχρι που αποφασίσαμε να τον πάρουμε να μείνει μαζί μας! Και εδώ στην Ελλάδα είδε πολλά καινούρια πράγματα και γνώρισε κάτι που δεν ήξερε ότι υπάρχει: το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων...
Αυτά τα "περασμένα - ξεχασμένα", θα μου πείτε, τι σχέση έχουν με τα ενυδρεία; Απολύτως καμία, θα σας πω! Αλλά ούτε και εγώ είχα! Αυτό που είχα και ευτυχώς διατηρώ ακόμα, είναι η πολύ καλή μου διάθεση και η αστείρευτη αγάπη μου για τα ζώα! Και μετά από όλα αυτά ήρθε... ο Τάκης!!! Με τα δύο του σκυλιά, ένα κατάλευκο Ουγγαρέζικο Κούβατς - ο Ντίνο -  και ένα Ντόπερμαν - ο Μπελέρος - αλλιώτικο από τα άλλα, και με τις δύο του λίμνες! Μαζί με αμέτρητες φωτογραφίες από μια γυάλινη δεξαμενή, χωρητικότητας  περίπου 100 λίτρων με κάτι ψάρια μέσα που μου θύμισαν σαρδέλες - ο Τάκης τις έλεγε τιλάπιες - και που ήταν το παλιό του ενυδρείο! Εγώ πάντως ενυδρείο άκουγα και ενυδρείο δεν έβλεπα ( παρά μόνο 4 με 5 χρόνια μετά). 
Μετά ήρθε το Βερολίνο και το τεράστιο Berlin Aquarium. Εκεί και αν είδα ενυδρεία! Εκεί και αν είδα ψάρια! Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάτι τεράστια διαφανή ψάρια, που κολλούσαν τις μούρες τους στο γυαλί και άνοιγαν το τεράστιο στόμα τους λες και ήθελαν να με καταπιούν! Κατά τα άλλα πρέπει να ήταν αρκετά φιλικά!!! 

 Θυμάμαι επίσης διάφορα terrarium - aquarium και πόσο εντύπωση μου είχαν κάνει! Τελικά... είχε ενδιαφέρον! Εν τω μεταξύ ο Τάκης παλινδρομούσε ανάμεσα στο πριν - με ενυδρείο - και στο παρόν - χωρίς ενυδρείο - και οι δύο μαζί παλινδρομούσαμε μεταξύ Ελλάδας και Βερολίνου! Ο Τάκης χανόταν στις αναμνήσεις του και στην επιθυμία του να ξαναστήσει το ενυδρείο του και εγώ χανόμουν στα βιβλιοπωλεία προς ανεύρεση ενυδρειοβιβλίων!!! 
Μετά ήρθε η επιστροφή στην Ελλάδα... και το πάθος αναζωπυρώθηκε! Αρχικά μείναμε στο ισόγειο του πατρικού μου, ένα τριάρι που μας χώραγε, δεν μας χώραγε! Ευτυχώς υπήρχε μία μεγάλη αυλή που φιλοξένησε τα μπονσάι που φέραμε μαζί μας και το πρώτο ενυδρείο! Ένα ενυδρείο με ψάρια από το ποτάμι της Κάτω Αχαΐας - τα "ψάρεψε" ο Τάκης! Αυτό το ενυδρείο αυλής, ήταν μεγάλη πηγή διασκέδασης για όλες τις γατούλες της γειτονιάς! Μαζεύονταν όλες γύρω του και το χάζευαν. Ο Τάκης έλεγε ότι είχαν σε μεγάλη εκτίμηση το περιεχόμενό του! Εμένα μου έμοιαζε σαν η απογευματινή τους διασκέδαση. Κάτι σαν θερινό... σινεμά!!!

Και μετά το δεύτερο ενυδρείο... μέσα στο σπίτι! Η χαρά μας μεγάλη, ο χώρος περιορισμένος και η ατσαλιά απερίγραπτη!!! Μαζί με τα πολλά προβλήματα προσαρμογής, τα πρώτα μας ψάρια και η μεγάλη μου... γκρίνια!!! 
Στην προσπάθεια να στρωθεί το νερό πέρασαν από το ενυδρείο διάφορα, από χρυσόψαρα μέχρι Gourami και  Kribensis!(Pelvicachromis pulcher) Τα  Gourami πανέμορφα αλλά βαρετά, τα Kribensis νευρικά αλλά έκαναν πολλά... μικρά!!! Και πάλι ανακατατάξεις στο ενυδρείο, πάλι νερά, πάλι λάστιχα, πάλι γκρίνια!!! Μπορεί να γκρίνιαζα αλλά μου άρεσε που το είχαμε το ενυδρειάκι μας! Θυμάμαι την κόρη μου μωρό, να χαζεύει με τις ώρες τα ψάρια και να δηλώνει με την   συμπεριφορά της και τις μωρουδίστικες κουβέντες της ότι είναι πιο ωραία να "βλέπεις ενυδρείο" παρά τηλεόραση!!! Αλληλούια!!! 

Θυμάμαι και μία φορά που χάλασε ο θερμοστάτης! Η ώρα 8.00 το πρωί και εγώ να μην ξέρω τι να κάνω! Τελικά έκανα αυτό που ήθελα περισσότερο: αντικατέστησα το θερμοστάτη μόνη μου, γιατί φοβόμουν να περιμένω να γυρίσει ο Τάκης, μην τυχόν και αρρωστήσουν τα ψαράκια μας. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που βούτηξα τα χέρια μου... σε νερό ενυδρείου! Και μετά... πάλι μετακόμιση! Στο καινούριο μας σπίτι! Αυτό που τα τελευταία τρία χρόνια στεγάζει εκτός από τις αναμνήσεις μας και τρία ενυδρεία! Η αλήθεια είναι ότι για ένα διάστημα, περίπου 4 μηνών, δεν υπήρχε κανένα ενυδρείο. Αυτό που είχαμε παρέμεινε στο τριάρι, και εμάς μας έμεινε το άγχος, αν θα πάνε όλα καλά, η υποχρέωση να το φροντίζουμε για να πάνε όλα καλά και ο καημός να το φέρουμε σπίτι! Και το φέραμε! Και μετά το διώξαμε! Στην θέση του όμως ήρθε ένα μεγαλύτερο μαζί με καινούρια ψάρια: κιχλίδες Malawi. Όσο ήσαν ακόμα μικρά δεν τα έβλεπες. Και 'γω απορούσα: όλη αυτή η ταλαιπωρία και η ατσαλιά για ψάρια που δεν τα βλέπαμε καθόλου; Αυτά όμως μας έβλεπαν! Μας παρατηρούσαν καθημερινά και σιγά - σιγά έκαναν την εμφάνισή τους! Και ήταν πανέμορφα, νευρικά και απαιτητικά! 

Και εμείς τα φροντίζαμε και αυτά το εκτίμησαν! Δεν αρρώστησαν ποτέ και επιπλέον ήσαν και ιδιαίτερα παραγωγικά! Δεκάδες μικρά επιβίωναν κάθε φορά, και κάθε φορά εμείς χαλάγαμε το ενυδρείο και άντε πάλι από την αρχή! Αυτή η κατάσταση με είχε αγανακτήσει! Δεν μπορούσα να καταλάβω με ποιο δικαίωμα κάναμε το ενυδρείο άνω - κάτω και ταλαιπωρούσαμε τα ψάρια, τα οποία για να προσαρμοστούν πάλι, ήθελαν το χρόνο τους. Όμως δεν γινόταν αλλιώς. Αν φορτώναμε το ενυδρείο με μεγάλο αριθμό ψαριών τότε αυτά θα αρρώσταιναν! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...  Όλα αυτά μέχρι το 1999 περίπου... Μετά ξεκίνησε μία νέα εποχή... γκρίνιας! 
Ο Τάκης ήθελε συνέχεια να αλλάζει το περιβάλλον του ενυδρείου και να βάλει μέσα καινούρια ψάρια, χωρίς να αποχωριστεί τα παλιά! Και έβαλε! Όμως... τι το ήθελε; Οι απόπειρες ξεκίνησαν με 3 ψάρια από την λίμνη Τανγκανίκα. Τρία Julidochromis Marlieri, τα οποία δεν κατάφεραν να εγκλιματιστούν. Και όπως όλα τα ψάρια από την Τανγκανίκα, δεν άντεξαν τις υψηλές θερμοκρασίες και ψόφησαν. Μετά 3 Herotilapia Multispinosa.  Πολύ όμορφα ψάρια, αλλά βαρετά και επιπλέον νοτιοαμερικάνικα! Αυτά πέρναγαν καλά. Αν τα mbuna δεν τα ενοχλούσαν θα ζευγάρωναν κιόλας! Και μετά τα τρία Nimbochromis Venustus. Τότε άρχισαν τα δύσκολα. Όπως όλα τα Haps έτσι και αυτά δεν μπορούσαν να συμβιώσουν καλά με τα mbuna. Οι μεγάλες διαφορές στις διατροφικές τους συνήθειες και τα λίγα λίτρα του ενυδρείου μας (200lt) έφεραν ασθένειες. Πότε θολά μάτια, πότε ξυσίματα πότε μαδημένα πτερύγια... και πάντα τη δική μου γκρίνια! Έπρεπε να φύγουν από το ενυδρείο αυτά τα ψάρια. Μόνο που δεν θέλαμε να τα δώσουμε! Και δεν τα δώσαμε! Τότε ήταν που στήσαμε το άλλο ενυδρείο, ειδικά για τα Nimbochromis Venustus. Αν και μικρό για τα γούστα τους (140lt), καλά περνάνε! Ζευγάρωσαν προσφάτως! Τα αποτελέσματα θα τα δούμε λίαν συντόμως!     
Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν σπίτι μας...  συνέβη και το αναπάντεχο! 
Η επιθυμία μου να φτιάξω ενυδρείο! Αν είναι δυνατόν! Κι όμως και δυνατόν ήταν και πραγματοποιήσιμο. Τώρα έχω και εγώ ενυδρείο και χαίρομαι που επιτέλους πήρα αυτή την απόφαση. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα νωρίτερα. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια ένιωθα αποκλεισμένη από τα ενυδρειακά. Και γι' αυτό προτίμησα το ρόλο του αυτόπτη μάρτυρα. Παράλληλα όμως, υπήρξα και συνεργός!  Μέχρι που στο τέλος έγινα και θύμα! Παγιδεύτηκα! Σωστό ή λάθος; Τι να σας πω; 
Πάντως σε τέτοια παγίδα... ευχαρίστως να ξαναπέσω!!!

Όλη αυτή η πορεία μου, ως συνεπιβάτη, εκτός από γνώσεις με φόρτωσε  με προβληματισμούς και αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί οι γυναίκες - τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα - δεν ασχολούνται με τα ενυδρεία; Τι είναι αυτό που τις κρατάει μακριά; Ποιού είδους προκατάληψη αυτή τη φορά; Τι είναι αυτό που κάνει τους άνδρες να πιστεύουν ότι το χόμπι που ακούει στο όνομα "ενυδρείο", είναι ένα κατ' εξοχήν ανδρικό άθλημα; Γιατί οι άνδρες-χομπίστες συμπεριφέρονται ως ειδήμονες; Ξέρω αρκετούς που δεν γνωρίζουν ούτε τι ψάρια έχουν!!! Γιατί οι άνδρες-χομπίστες λένε συνέχεια το πόσο δύσκολο είναι να συντηρείς ένα ενυδρείο; Αφού είναι πανεύκολο!!! Το μόνο που χρειάζεται σε μεγάλες δόσεις, είναι... αγάπη γι' αυτό που κάνεις! Και αυτό δεν το πουλάνε σε κανένα petshop. 
 
Πολλά "γιατί" μου έρχονται στο μυαλό. Τα περισσότερα θα μείνουν αναπάντητα. Και εγώ θα μείνω με την υποψία, ότι όλα αυτά τα ερωτήματα θα προβληματίζουν, για καιρό ακόμα, πολλές γυναίκες. Δυστυχώς δεν έχω μαγικές λύσεις! 
Έχω όμως  να προτείνω, σε όλους εκείνους τους άνδρες χομπίστες, να μην κλείνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο,  την πόρτα σε μία γυναίκα  ενυδρειόπληκτη...          

(όποιος ή όποια έχει κάτι να αντιπαραθέσει, να προτείνει, ή να συζητήσει επ΄ αυτών,  παρακαλώ να το κάνει! Πάσα προσφορά δεκτή!!! Στείλτε e-mail: mariasp50@hotmail.com )